آمده است. بعضى آنرا بكسر هاء خوانده‌اند. عاصم و حمزه بكسر جيم و سكون هاء و بعضى «ارجئه» بضم هاء خوانده و ميان جيم و هاء، همزه آورده‌اند (مجمع) اگر هاء را ساكن بخوانيم بايد آنرا حرف سكت بدانيم چنانكه الميزان گفته.

بنا بقرائت عاصم و حمزه مفعول‌ أَرْجِهْ‌ محذوف است و ها براى سكت است نه ضمير و بنا بر قرائت ديگران هاء ضمير است و مراد از آن موسى ميباشد معنى آيه چنين است: موسى و برادرش را بتأخير انداز و در عقوبت آنها عجله نكن و مأمورانى بشهرها بفرست تا ساحران را جمع كرده و بياورند.

«وَ آخَرُونَ‌ مُرْجَوْنَ‌ لِأَمْرِ اللَّهِ إِمَّا يُعَذِّبُهُمْ وَ إِمَّا يَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ» توبه: 106. يعنى ديگران از مردم براى امر خدا تأخير انداخته شده‌اند يا خدا آنها را عذاب و يا بر آنها توبه ميكند و خدا دانا و حكيم است.

مراد از اين‌ مُرْجَوْنَ‌ لِأَمْرِ اللَّهِ‌ كيستند؟ مضمون آيه 100 از سوره توبه چنين است: از اعراب باديه نشين كه در اطراف شمااند و نيز از اهل مدينه منافقان هستند كه آنها را دو دفعه عذاب خواهيم كرد و آيه 101. بدين مضمون است: و ديگران كه اعتراف بگناه خويش كرده عمل صالح و بد را با هم آميخته‌اند شايد خدا بآنها بر گردد كه خدا غفور و رحيم است. آنوقت بعد از سه آيه ميرسيم بآيه مورد بحث. اين آيه چنانكه در الميزان گفته عطف است بآيه 101 كه مضمونش ذكر گرديد.

بعقيده الميزان اين آيه منطبق است است بر مستضعفين كه واسطه‌اند ميان نيكو كاران و بد كاران گر چه در اسباب نزول وارد است كه درباره آن سه نفر نازل شد كه از جهاد تخلّف و بعد توبه كردند و كيف كان آيه مآل امر آنها را مخفى ميدارد و در ابهامش باقى ميگذارد حتى از دو اسم عليم و حكيم كه در ذيل آيه هست چيزى از عاقبت كار آنها روشن نميشود.

سخن الميزان كاملا عالى و دقيق‌