تسويه: برابر كردن. پرداختن مرتب گردانيدن. «ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ‌ فَسَوَّى‌» قيامة: 38. سپس علقه شد پس او را اندازه گرفت و متعادل كرد تسويه ظاهرا ميان اجزاء بدن است.

ايضا در آيات‌ «الَّذِي خَلَقَ‌ فَسَوَّى‌» اعلى: 2. «ثُمَ‌ سَوَّاكَ‌ رَجُلًا» كهف:

37. و در آيه‌ «الَّذِي خَلَقَكَ‌ فَسَوَّاكَ‌ فَعَدَلَكَ» انفطار: 7. بنظرم مراد از سوّاك سلامت اعضاء و گذاشتن هر عضو در موضع خود و مستوى الخلقه بودن و از «عدلك» تناسب اعضاء است.

در آيه‌ «فَإِذا سَوَّيْتُهُ‌ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي» حجر: 29. ظاهرا فراغ از خلقت مراد است يعنى چون او را پرداختم و از روحم در آن دميدم ...

«تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ. إِذْ نُسَوِّيكُمْ‌ بِرَبِّ الْعالَمِينَ» شعراء:

97 و 98. اين سخن مشركين است كه روز قيامت بخدايان دروغين خواهند گفت: بخدا قسم در گمراهى آشكار بوديم آنگاه كه شما را با خدا برابر ميكرديم و بجاى او معبود ميگرفتيم.

«لَوْ تُسَوَّى‌ بِهِمُ الْأَرْضُ» نساء: 42.

ايكاش زمين با آنها مساوى بود و بر انگيخته نميشدند. «فَسَوَّاهُنَ‌ سَبْعَ سَماواتٍ» بقره: 29. آنها را هفت آسمان متعادل كرد.

استواء برابرى‌ «قُلْ هَلْ‌ يَسْتَوِي‌ الْأَعْمى‌ وَ الْبَصِيرُ أَمْ هَلْ‌ تَسْتَوِي‌ الظُّلُماتُ وَ النُّورُ» رعد: 16.

استواء چون با «على» متعدى شود معنى استقرار يافتن و بر قرار شدن ميدهد مثل‌ «وَ قُضِيَ الْأَمْرُ وَ اسْتَوَتْ‌ عَلَى الْجُودِيِّ» هود: 44. كار بپايان رسيد و كشتى بر كوه جودى نشست و در آن قرار گرفت و مثل‌ «فَإِذَا اسْتَوَيْتَ‌ أَنْتَ وَ مَنْ مَعَكَ عَلَى الْفُلْكِ» مؤمنون:

28. چون تو و يارانت در كشتى قرار يافتيد على هذا معنى آيات‌ «ثُمَ‌ اسْتَوى‌ عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ» يونس: 3.

«الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ‌ اسْتَوى‌» طه: 5.

اين است كه خدا در تخت حكومت و تدبير استقرار يافت و آن كنايه از