در خدا بمعنى حكم و امر است. در الميزان ذيل آيه 40. نحل بعد از بررسى آيات فرموده: با اين روشن معلوم ميشود كه اراده و حكم خدا هر دو يكى است و آن بحسب اعتبار بر قول و امر مقدم است.

مرحوم مجلسى در بحار (ج 4 ص 137 ط جديد) ذيل حديث صفوان بن يحيى كه خواهد آمد فرموده: اكثر متكلمين اماميّه بر آنند كه اراده خدا همان علم اوست بخير و نفع و اصلح و متكلمين در خدا جز علم اثبات نميكنند. علامه طباطبائى در پاورقى آن فرموده: اين تصوير اراده ذاتيّه است كه عين ذات ميباشد (اگر تصويرشان صحيح باشد) و امّا اراده- ايكه در اخبار است آن اراده‌ايست كه از صفات افعال است مثل رزق و خلق و آن عين موجود خارجى است مثل زيد و عمرو و زمين و آسمان چنانكه شيخ مفيد رحمه اللّه گفته است.

در نهج البلاغه خطبه 177 فرموده‌

«مُتَكَلِّمٌ لَا بِرَوِّيَّةٍ. مُرِيدٌ لَا بِهِمَّةٍ. صَانِعٌ لَا بِجَارِحَةٍ».

در اصول كافى ج 1 ص 109 باب اراده از صفات فعل است ...

چند حديث درباره اراده خدا نقل شده از جمله از صفوان بن يحيى نقل ميكند كه بامام رضا عليه السّلام گفتم: بفرمائيد اراده خدا چيست؟ و اراده خلق كدام است؟ فرمود: اراده از خلق تفكّر است و آنچه بعد از تفكر كرده ميشود (قصد و فعل در اينجا مصداق اراده‌اند) و امّا از خدا پس اراده خدا ايجاد خداست لا غير كه او تأمل و قصد و فكر نميكند و اين صفات از او منتفى است و آنها صفات خلق‌اند پس اراده خدا فعل است لا غير بآن ميگويد:

كُنْ فَيَكُونُ* بدون لفظ و بدون تكلم با زبان ... عبارت عربى چنين است.

وَ أَمَّا مِنَ اللَّهِ‌ فَإِرَادَتُهُ‌ إِحْدَاثُهُ لَا غَيْرُ ذَلِكَ لِأَنَّهُ لَا يُرَوِّي وَ لَا يَهُمُّ وَ لَا يَتَفَكَّرُ وَ هَذِهِ الصِّفَاتُ مُنْتَفِيَةٌ عَنْهُ وَ هِيَ مِنْ صِفَاتِ الْخَلْقِ، فَإِرَادَةُ اللَّهِ الْفِعْلُ لَا غَيْرُ ذَلِكَ يَقُولُ لَهُ‌ كُنْ فَيَكُونُ* بِلَا لَفْظٍ وَ لَا نُطْقٍ بِلِسَانٍ وَ لَا هِمَّةٍ وَ لَا تَفَكُّرٍ وَ لَا كَيْفَ لِذَلِكَ، كَمَا أَنَّهُ لَا كَيْفَ لَهُ.