اين حديث و نظائر آن در كافى و بحار چنانكه قبلا گفته شد موجود است و
نيز در توحيد صدوق باب 55 ص 336- 344 نقل شده است.
اينكه امام عليه السّلام فرموده اراده خدا با فعل خدا يكى است و آنكه
گفته شد اراده خدا حكم خداست.
تفاوت ندارد كه حكم خدا نيز فعل خداست و ميتوان گفت كه فعل و ايجاد
خدا راجع باراده تكوينى و حكم و دستور راجع باراده تشريعى است.
ناگفته نماند: اراده تكوينى خدا تخلّف پذير نيست ولى اراده تشريعى
تخلّف پذير است رجوع شود به «شىء».
روض:روضه باغ و بستانى است كه با آب همراه باشد (مفردات) در اقرب گويد:
روضه نگويند مگر آنكه با آن يا در كنار آن آب باشد «فَهُمْفِيرَوْضَةٍيُحْبَرُونَ»روم: 15. جمع آن روضات است «وَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فِيرَوْضاتِالْجَنَّاتِ ...»شورى: 22.
مراد از هر دو آيه روضههاى بهشتى است. اللهم ارزقنا بمحمد و آله صلواتك عليهم
اجمعين.
و بفتح (ر) ناراحت بودن قلب است و در ترسى كه بقلب وارد شده استعمال
ميشود. در اقرب گفته روع بضمّ (ر) قلب و بفتح (ر) فزع و ترس است ... اين كلمه فقط
يكبار در قرآن آمده است.
روغ:ميل بر سبيل حيله. و طريق رائغ آنست كه مستقيم نباشد گويند «رَاوَغَفلان فلانا ورَاغَفلان الى فلان» يعنى براى حيله
بسوى او ميل كرد (راغب) در مجمع آنرا ميل از جهتى بجهتى گفته است. «فَراغَإِلى آلِهَتِهِمْ فَقالَ
أَ لا تَأْكُلُونَ ...فَراغَعَلَيْهِمْ ضَرْباً بِالْيَمِينِ»صافات: 91 و 93.
يعنى بسوى خدايان آنها ميل كرد و رفت و گفت آيا نميخوريد ... پس