منظور از اين سخن كه:

زيانكاران و هلاكت يافتگان، خود و اهل خويش را در روز قيامت بزيان انداخته‌اند، يعنى چه؟!.

زيانكار فقط خودش را بهلاكت مياندازد اين چه ربطى باهل دارد؟!. آنوقت چرا فقط در قيامت بزيان مياندازد حال آنكه عمل و رفتار و تلقين او در دنيا نيز در باره اهلش اثر دارد؟.

گفته‌اند: چون زيانكاران ضلالت خود را بر اهل بيت و خواصّ خويش تحميل ميكنند بدين علّت آنها را نيز خاسر ميكنند.

ولى اين كلّيت ندارد و إِنَ‌ الْخاسِرِينَ‌ ... جمع محلّى بالف و لام مفيد كليّت است يعنى همه خاسرين چنين‌اند. احتمال نزديك بيقين آنست كه مراد از «أَهْلِيهِمْ» اهل آخرت است كه از عمل بوجود ميايد چنانكه باحتمال قوى مراد از اهل در آيه‌ ... يُحاسَبُ حِساباً يَسِيراً وَ يَنْقَلِبُ إِلى‌ أَهْلِهِ مَسْرُوراً انشقاق: 9 اهل عمل است. اهليكه از عمل انسان توليد شده، و ربطى باهل اين دنيا ندارد. در اينصورت چون زيانكاران عمل صالح ندارند در آخرت اهل ندارند. يعنى اهل خود را هلاك كرده و از بين برده‌اند.

بنظر ميايد: منظور از «خسروا- خسران» از بين بردن تمام رأس المال و زيان كلّى است، يعنى نه از نفوسشان سرمايه‌اى مانده و نه اهلى براى آنها بوجود آمده است.

و «خسران» در آيه متعدى است در الميزان، بعد از ذكر قول اوّل احتمال فوق را نقل و پسنديده است و در مجمع آنرا به حسن كه يكى از مفسران است نسبت ميدهد و از ابن عباس نقل ميكند: براى هر كس در بهشت منزلى و اهلى هست، هر كه اطاعت خدا كرد باو داده ميشود و هر كه نافرمانى نمود بآتش ميرود و منزل و اهلش باهل طاعت تحويل ميگردد و اين است معنى‌ أُولئِكَ هُمُ الْوارِثُونَ‌ اين سخن با آيه ما نحن فيه قابل تطبيق است.

وَ الْعَصْرِ إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي‌ خُسْرٍ