لَزِمَهُمْ و وجب عليهم».

در قرآن مجيد فعل ماضى آن 9 بار و فعل مضارعش يكبار آمده و همه با باء متعدّى شده است و افعال ماضى همه در باره عذابهائى است كه منكرين انبياء را محو و نابود كرد و در گرفتارى موقّتى بكار نرفته است و شايد مراد از احاطه در «لا يَحِيقُ‌ الْمَكْرُ السَّيِّئُ» هم احاطه هميشگى باشد كه با معنى ثبوت و لزوم مناسب است.

حين: وقت. (صحاح) وَ لَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ إِلى‌ حِينٍ‌ بقره: 36 شما را در زمين تا وقتى قرارگاه و متاع هست‌ وَ إِنْ تَسْئَلُوا عَنْها حِينَ‌ يُنَزَّلُ الْقُرْآنُ تُبْدَ لَكُمْ ... مائده: 101 اگر وقت نزول قرآن از آنها بپرسيد بر شما آشكار و روشن ميشود.

راغب گويد: حين، وقت رسيدن و حصول شى‌ء است و آن مبهم است و با مضاف اليه معلوم ميگردد. بعد گويد: بمعنى مدت و سال و آن و مطلق زمان ميايد.

نا گفته نماند آنها همه از مصاديق وقت‌اند.

در آيه‌ هَلْ أَتى‌ عَلَى الْإِنْسانِ‌ حِينٌ‌ مِنَ الدَّهْرِ ... انسان: 1 گفته‌اند:

حين بمعنى مدّت است.

در اقرب گويد: حين بمعنى وقت مبهم است بهر زمان صلاحيت دارد كوتاه باشد يا دراز. ولى در مجمع ذيل آيه 36 بقره گفته: بيشتر در زمان دراز بكار ميرود.

اين كلمه در قرآن مجيد 34 بار آمده است و يكبار بصورت حينئذ وَ أَنْتُمْ‌ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ‌ واقعه: 84 كه بمعنى «حِينَ‌ إِذْ كَانَ كَذَا» است و نيز باسم و فعل هر دو اضافه شده و مقطوع الاضافه نيز آمده مثل‌ وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِينَ‌ الْبَأْسِ‌ بقره: 177 وَ لَكُمْ فِيها جَمالٌ‌ حِينَ‌ تُرِيحُونَ وَ حِينَ‌ تَسْرَحُونَ‌ نحل: 6 فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى‌ حِينٍ‌ مؤمنون:

54.

كَمْ أَهْلَكْنا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ قَرْنٍ فَنادَوْا وَ لاتَ‌ حِينَ‌ مَناصٍ‌