د) آيه ديگر، آيه 286 سوره بقره است. در اين آيه خداوند مىفرمايد:«... رَبَّنٰا
وَ لٰا تَحْمِلْ عَلَيْنٰا إِصْراً كَمٰا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ
مِنْ قَبْلِنٰا ...»؛خداوندا «اصر» را آن طور كه بر پيشينيان ما تحميل فرمودهاى؛
بر ما تحميل مكن. واژه «اصر» به فشار، سنگينى، گناه و حبس همراه فشار معنى شده است و
مراد از آن، احكام ضيقآور و مشقتبار است. مفسران گفتهاند كه پيامبر عظيم الشأن
اسلام (ص) در شب معراج از خداوند خواسته است كه امور موجب اصر و مضيقه را كه در
امتهاى قبل وجود داشته است از مسلمانان بردارد[1]و نيز منظور از «اصر» در امتهاى
گذشته، مسائلى مانند حرمت غنائم، عدم مجالست با زنان حائض و قطع آن بخش از لباس
افراد بوده است كه به نجاست آلوده مىشد.[2]برخى نيز به استناد روايتى كه در احتجاج
طبرسى نقل شده است، نماز شب و خواندن نماز را در مكانهاى خاص از جمله موارد مذكور
دانستهاند.[3] 2. سنت روايتهاى متعددى نيز از معصومان (ع) نقل شده كه مبناى قاعده نفى عسر
و حرج قرار گرفته است و در ادامه به درج و تبيين مختصر آنها مىپردازيم: الف) روايت عبد الاعلى مولى آل سام. «قلت لأبي عبد اللّه عليه
السّلام عثرت فانقطع ظفرى فجعلت على اصبعى مرارة فكيف اصنع بالوضوء؟ قال يعرف هذا
و اشباهه من كتاب اللّه عزّ و جلّ: قال اللّهمٰا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ
مِنْ حَرَجٍ،امسح
عليه».[4]در اين
روايت، راوى به امام صادق (ع) مىگويد كه به زمين افتاده و ناخن وى جدا شده
و انگشت خود را با پارچه بسته است، حال چگونه بايد وضو بگيرد. امام (ع) مىفرمايد: حكم اين قضيه و نظاير آن از كتاب خدا روشن مىشود؛ زيرا خداوند
فرموده[1] الميزان فى تفسير القرآن؛ ج 2، ص 620.
[2] قرطبى، محمد بن احمد بن ابى بكر؛ الجامع لاحكام القرآن (تفسير قرطبى)؛ ج 7،ص 300.
[3] عوائد الايام؛ ص 58.
[4] وسائل الشيعة؛ ج 1، ص 327 و كلينى (ثقة الاسلام)، محمد بن يعقوب؛ فروع كافى؛ ج 1،ص 11 و طوسى (شيخ)، محمد بن حسن(شيخ الطائفه)؛تهذيب الاحكام؛ ج 1، ص 103.