البته به عقيدۀ بسيارى از فقها، فقط شير خوردن از زن ديگر باعث
اختلال در توالى است و تغذيه از خوردنيها و نوشيدنيهاى ديگر اشكالى ندارد.[1]در اين مورد برخى
فقها معتقدند كه رضاع ناقص زن ديگر در خلال دفعههاى شير دادن هم اخلال محسوب مىشود؛
اما علامه حلى فقط رضاع كامل از ديگرى را مضر مىداند و مىگويد: «رضاع بايد كامل باشد تا توالى دفعات
رضاع را بر هم بزند و رضاع ناقص از ديگرى ايراد و اشكالى ندارد. 4. شير خوردن طفل قبل از تمام شدن دو سالگى
او باشد شير خوردن طفل پس از دو سالگى، موجب حرمت نمىشود؛ يعنى نه زن شير
دهنده و شوهرش، پدر و مادر رضاعى طفل محسوب مىشوند و نه در مورد انتسابهاى ديگر
حرمتى ايجاد مىشود؛ زيرا حديثى از حضرت صادق (ع) وجود دارد كه ايشان فرمودند: «قال رسول اللّه:
لا
رضاع بعد فطام».[2] صاحب جواهر در اين مورد مىگويد: «از كلمات بسيارى از فقها استنباط
مىشود كه دو سال مذكور، نه فقط شرط مرتضع است، بلكه علاوه بر آن معتبر است كه از
سنّ كودك مرضعه نيز بيش از دو سال نگذشته باشد».[3] 5. مقدار شيرى كه طفل خورده است از يك زن و
يك شوهر باشد به موجب اين شرط، اولا طفل بايد همۀ پانزده دفعه را فقط از يك
زن شير بخورد و بنابراين، هرگاه مردى دو زن داشته باشد و طفل مرتضع از يك زن 7 بار
و از ديگرى 8 دفعه شير بخورد، حرمت ايجاد نمىشود و يا اگر از يك شبانه روز كامل
شير خوردن كه ملاك زمانى حرمت است، براى مثال از يك زن يك روز و از ديگرى يك[1] تحرير الوسيلة؛ ج 2، ص 267.
[2] وسائل الشيعة، كتاب نكاح، باب 5 از ابواب رضاع، ح 1، 2، 4 و 5.
[3] جواهر الكلام؛ ج 29، ص 297.