شيوه ابوالفتوح در ترجمه آيات

شيخ، ابتدا نام سوره را ذكر مى كند و تعداد آيات آن را به اقوال مختلف مى نويسد. ناسخ و منسوخ، مدنى و مكّى بودن آيه را با ذكر شماره حرفهاى سوره بيان مى دارد. چند آيه متوالى را مى نويسد و ترجمه تحت اللفظى آنها را مسطور داشته و آن گاه يك يك كلمات را تفسير مى كند و لغت و قرائت و اِعراب را نوشته و عقايد و آراى نادرست را رد مى سازد و در بعض مسائل، به ويژه مسائل فقهى، فتوا مى دهد و به تفسير با بحثهاى لغوى و نحوى جنبه علمى مى دهد.
شيخ كلماتى را كه در زبان فارسى معادل ندارد و از مصطلحات فرهنگ اسلامى است، به ترجمه نپرداخته و تنها به شرح اجمالى بسنده كرده است كه از آن جمله است:
وَحى، قاب قوسين، سدرة المنتهى، جنة المأوى، مهاجر، شيطان، كافر، سجده، زكات، عذاب، هجرت، غسل، اذان، وفا، حلال، حرام، مباح، ذبح، معجزه، قصاص، ركوع، حج، نفقه، كفاره، غيب، مؤمن، مرتد، روح، قيامت، حشر، امامت، شرك، صراط، جن، توبه، مسح، قربانى، ديه، نفاق، صدقه، جهاد، لعنت.

آراى بزرگان درباره تفسير ابوالفتوح

قاضى نوراللّه در مجالس المؤمنين:
«اين تفسير در رشاقت تحرير و عذوبت تقرير و دقت نظر، بى نظير است. فخرالدين رازى، اساس تفسير كبير خود را از آنجا اقتباس نموده و جهت دفع توهم انتحال بعضى از تشكيكات خود را بر آن افزوده است».
ميرزا محمدعلى مدرس در ريحانة الادب: «اين تفسير در وثاقت تحرير و حلاوت تقرير و دقت نظر بى نظير و انفع و اجمع كتب مى باشد و موافق بعضى از اجلّه بعد از تعمق در مزاياى مجمع البيان طبرسى،