۴. عمّ پدرش، ابومحمد عبدالرحمن بن احمد كه شرح حال وى در فهرست شيخ منتجب الدين است.
۵. قاضى عمادالدين ابو محمد حسن بن محمد بن احمد استرآبادى. قاضى رى بوده و از مشايخ ابن شهرآشوب و منتجب الدين نيز مى باشد.
۶. ابوالقاسم محمود بن عمر حنفى معتزلى معروف به جار اللّه و زمخشرى؛ چنان كه در چند جاى تفسير خود به نام وى تصريح دارد.

آثار ابوالفتوح

جز تفسير رَوح الجنان و رُوح الجنان و روح الاحباب و روح الالباب كه شرح شهاب است، چند كتاب و رساله به شيخ نسبت مى دهند: رساله حُسنيه، رساله يوحنّا، رساله تبصرة العوام فى الملل والنحل.

تاريخ مختصر تفسير

علم تفسير در همان آغاز دعوت اسلام، با توجه به نيازهايى كه مسلمين به رفع اشكالات خود در فهم و درك مسائل قرآنى داشتند، پيدا شد. در قرن اول هجرى اين كار بزرگ به صورت شفاهى انجام مى شد و كسانى چون: «ابن عباس، زيد بن ثابت، ابوموسى الاشعرى و ديگران به تفسير شهرت يافتند و از ميان مفسرين قرن اول به جز على عليه السلام مشهورتر از همه ابن عباس بوده و به اشاره كشف الظنون لقب رئيس المفسرين به وى داده شد. مهم ترين تفسيرى كه در قرن سوم شهرت فراوانى پيدا كرد و تا زمان ما مرجع و مأخذ مطالعه و تحقيق و مورد استناد علماى اسلامى از عامه و خاصه است، كتاب جامع البيان فى تفسير القرآن معروف به تفسير كبير تأليف فقيه و مورخ بزرگ اسلامى محمد بن جرير طبرى (م ۳۱۰). اين عالم بزرگ در تفسير جانب روايت را منظور داشت و از استناد به آراء خوددارى كرد. در ميان