بوده اند از شعر گفتن. قال اللّه و تعالى «وَ ما عَلَّمْناهُ الشِّعْرَ وَ ما يَنْبَغِي لَهُ» ، ولكن چون قابيل هابيل را بكشت، آدم عليه السلام او را مرثيه كرد به زبان سريانى و آدم به آن زبان سخن گفتى و...».
بديهى است مقصد ما بررسى و رد و قبول تحليل هاى ابوالفتوح نيست؛ بلكه غرض فقط نشان دادن نگاه منقدانه ابوالفتوح به مسائل و از جمله قصص و داستانهاى اسطوره اى است كه در تفسير خود از آنها سخن به ميان آورده است و همين امر كتاب او را از ويژگى خاصى برخوردار كرده است كه در ديگر تفسيرها، چندان به چشم نمى خورد.
هرچند ابوالفتوح نيز مانند طبرى و ديگر مفسران از افرادى همچون كعب الاحبار، وهب بن منبه، ابن جريج و سدّى، نقل قول مى كند، با اين وجود در مستندات خود با شيوه اى پسنديده به دقت مى نگرد و سره را از ناسره باز مى نمايد.

ج) اساطير در تفسير ابوالفتوح رازى

«إِذا تُتْلى عَلَيْهِ آياتُنا قالَ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ» [1] . در اين آيه نيز به وضوح ديده مى شود كه تقابل كفار با قرآن در موضوع «يوم دين» معاد و روز جزاست و آنها براى تكذيب معاد و تخطئه چگونگى فرجام جهان از نظر قرآن، به قرآن برچسب افسانه و خرافه مى زنند.
قبل از اينكه وارد بحث تفسيرى آيات مزبور شويم و به تشريح معناى واژه «اساطير» از نظر مفسرين بپردازيم، در يك نگاه كلى و سطحى به آيات، اين مطلب غير قابل انكار به دست مى آيد كه كفار و يا كسانى كه از اين واژه در زمان نزول قرآن استفاده مى كردند، اين واژه را تنها با توجه به يك بار معنايى ـ فقط معناى خرافه ـ به

[1] مطففين (۸۳): ۱۳.