كار برده اند. آنها حتى در شك و ترديد نسبت به قصص قرآن از اين واژه استفاده نكرده اند؛ به طور يقين و دقيق فقط در برابر دعوت به جهان بينى توحيدى، باور و ايمان و اعتقاد، براى تخطئه و ويران سازى بنيانهاى عقيدتى قرآن به زعم خودشان، قرآن را با استفاده از اين واژه، خرافه قلمداد كرده اند.
اينك براى نتيجه گيرى بهتر و درست، نگاهى به برداشت و توضيح مفسرين از آيات فوق و كلمه «اساطير» مى كنيم.
ميبدى در كشف الاسرار آيه ۲۵ سوره انعام، «أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ» را «افسانه هاى پيشين» ترجمه مى كند:
«و از ايشان كسى است كه مى نيوشد به گوش سر به تو، و ما بر دلهاى ايشان پوششها و غلافها افكنده ايم، كه حق را درياوندى، و در گوشهاى ايشان از حق شنيدن گرانى و بار افكنديم، و اگر هر نشانى كه ما نموديم ببينند به آن هم بنگروند، تا آن گه كه آيند به تو، پيكار مى كنند با تو، و حق را باز مى دهند. ايشان كه كافر گشتند، مى گويند: نيست اين مگر افسانه هاى پيشين».
شريف لاهيجى در تفسير همين آيه مى نويسد: «و بعضى از كفار قريش، مانند ابوجهل و ابوسفيان و وليد بن مغيره و عتبه، كسانى اند كه گوش فرا مى دارند به سوى تو وقتى كه تلاوت قرآن مجيد مى كنى تا آزار به تو رسانند و گردانيديم، يعنى افكنديم بر دلهاى ايشان پوششها و پرده ها را به جهت كراهت آنكه فهم كنند آن را و گردانيده ايم، يعنى نهاده ايم در گوشهاى ايشان ثقل و گرانى را تا قرآن را نشنوند و با تو در مقام بى ادبى، درنيايند و اگر ببينند اين معاندان هر معجزه را كه از تو صادر مى گردد، ايمان نمى آرند بدان از غايت جحود و عناد؛ تا آنكه چون بيايند پيش تو در حالتى كه جدال و خصومت كنند با تو، گويند در مقام جدال آنان كه به خدا و رسول او كافر شدند، نيست اين قرآن مگر افسانه و اكاذيب پيشينيان مانند افسانه رستم و اسفنديار و غير آن، و اين از غايت جهل و