را حداقل الفاظ بر دوش مى كشند. جملات به طور منطقى به دنبال هم قرار گرفته اند. تكلفى در انتخاب واژگان به چشم نمى خورد و در لابه لاى تفسير او بيت و شرح معانى الفاظ به چشم مى خورد:
«از بهر آن او را جمشيد گفتند كه جم به زبان پهلوى روشنايى باشد و شيد آفتاب باشد و از نيكويى او بود كه او را جمشيد خواندند».

ب) تفسير ابوالفتوح رازى:

هرچند از همان نفس كه پيامبر چشم از جهان فرو بست، خاندانش همراه با هوادارانشان، به دست بى مهرى و آزار حاكمان گرفتار شدند، هرچند امويها نوبت به بنى عباس دادند، باز از زنجير و زندان و شهادت، در تقدير اين خاندان نكاست و شيعيان على، به اتهامهاى گوناگون در تعقيب و آزار و شكنجه باقى بودند، هر چند روزى محمود انگشت به جهان در كرده بود و قرمطى مى جست و باورمندان على به نام قرمطى و رافضى، سواران بخت برگشته اسب چوبين بودند، تشيع از همان سفارشهاى آغازين پيامبر آغاز شده بود و در مسيرى از شور و اشتياق و جانبازى پيش مى رفت.
مناقبْ خوانها، نام على و عاشورا را تا مركز قدرت حاكمان پيش مى بردند و هر روز در دلهاى تازه اى پرچم مهر على را برمى افراشتند. از تلاشهاى سياسى شيعه كه بگذريم، كارهاى فرهنگى آنان، از همان آغاز دوشادوش تلاشهاى سياسى و اجتماعى به چشم مى خورد.
در زمانى كه اهل تسنن و پيشوايان آنان به دلايل گوناگون، نوشتن حديث را حرام كرده بودند، تنها على عليه السلام به كتابت علم مشغول بود.
و أملى رسول اللّه على على عليه السلام ما جَمَعه في كتاب مدرج عظيم و قدراه الحكم بن عينيه عند الامام الباقر عليه السلام، لما اختلفا في شيءٍ فاخرجه واخرج المسألة وقال