عاقبت در روز يكشنبه دو روز مانده از شوال سال ۳۱۰ق زندگى پربار علمى و ساده پارسايانه اش پايان يافت و به خاطر سر و صداى عده اى متعصب در خانه اش دفن شد.
يكى از اثرهاى بزرگ او كه در زمان كتابتش به عنوان يك ابتكار مى توانست مطرح شود، تفسير اوست و از ويژگيهاى بارز اين كتاب بزرگ، بُعد روايى آن است.
اينكه مترجمين تفسير طبرى آن كتاب را بازنويسى كرده اند يا از روى آن ترجمه اى با حفظ امانت پرداخته اند، مورد بحث ما نيست. به هر حال اكنون ترجمه تفسير طبرى، به عنوان يك متن اصيل فارسى، كه سرشار از قصص و اسطوره هاى مذهبى و شرقى ـ ايرانى ـ است، در دسترس فارسى زبانان قرار دارد و علاقه مندان به ادب و قصه و اسطوره و تاريخ را آبشخورى در خور اعتناست.
طبرى پايه هاى تفسير خود را بر اقوال صحابه و تابعين قرار داده است. او با كلماتى چون «حدّثنى، حدثنا و حدث عن...» به نقل روايت از مشايخ و اساتيد خود مى پردازد؛ اما ديدگاه كلى طبرى درباره اسانيد خبر و روايت مبتنى بر نقد و جرح آنها نيست. شايد او اقدام به اين عمل را در حوزه تفسير نمى داند و به همين دليل هم از كنار بسيارى از رواياتش با اغماض مى گذرد؛ البته گاهى در موضع ناقد قرار مى گيرد و غير موثق بودن خبرى را با صراحت بيان مى كند (ر.ك: متن عربى تفسير طبرى، ج ۲، ص ۱۵۵ به اين جمله كه مى گويد: «اخشى ان يكون هذا الشيخ غلط» و...). اما همان طور كه ذكر شد، اين موضع ناقدانه به ندرت اتفاق مى افتد؛ چنان كه گفته شده است او از ابن حميد بيش از صد هزار حديث نوشته است و از ابو كريب بيش از صد هزار حديث شنيده است. بديهى است جمع آورى اين گونه حديث و روايت كه شامل يادگيرى از دهها استاد ديگر نيز مى شود، ديگر جايى و فرصتى براى تفكر منتقدانه باقى نخواهد گذاشت.
آقاى ميرزا محمد در بررسى اسنادهاى طبرى، به موارد قابل توجهى از