اغماضهاى فراوان و بدون دليل طبرى اشاره مى كند:
۱. ... روايت كلبى از ابوصالح از ابن عباس. اين طريق نيز از نظر مفسران و متخصصان علوم قرآنى ضعيف شمرده شده و مورد ايراد واقع گرديده است؛ چنان كه سيوطى بيان داشته است:
«سست ترين طريق ها به ابن عباس، طريق كلبى از ابوصالح از ابن عباس است و هرگاه روايت محمد بن مروان سدى صغير هم به آن منضم شود، سلسله دروغ خواهد بود».
۲. قصر اسانيد روايت. طبرى از آنجا كه روايات منقول از صحابه و تابعين را در حكم احاديث مرفوع به رسول اكرم صلى الله عليه و آله مى داند، اخبارى كه در مباحث روايى مى آورد، از نظر رجال اسناد غالباً به يكى از صحابه يا تابعين ختم مى شود، و كمتر روايتى را مى توان يافت كه سلسله رواتش به شخص پيامبر منتهى گردد.
همين دو مورد به راحتى نشان مى دهد كه طبرى از راويان ضعيف الاسناد فراوان سود برده است و در اين ميان خود او نيز به ضعف روايت كسانى چون ضحاك و ابوصالح ياذان و كلبى و سدّى اشاره مى كند.
پس واضح مى شود كه طبرى در آوردن مطالبى كه از اسرائيليات و مسيحيات و زرتشتيات متأثر هستند، ابايى ندارد. او در موضوعات قصص انبياء، حوادث تاريخى، خلقت جهان و نظاير آنها به رواياتى تكيه مى كند كه بيشتر آنها تحت تأثير مطالب كتابهاى دينى و فرهنگى و تاريخى ديگران بوده اند.
از اين ميان، كعب الاحبار، وهب بن منبّه، عبداللّه بن سلام و ابن جريج قابل توجه اند و تاريخ به روشنى گواهى مى دهد كعب، وهب و عبداللّه يهودى الاصل بودند و ابن جريج ريشه در نصرانيت داشته است.
در اين ميان معرفى خود طبرى از يكى از راويانش قابل توجه است:
«حدثنا ابن حميد، قال: حدثنا سلمة، عن ابن اسحاق، عن ابى عتاب رجل من