كه در پنج مجلّد در تهران به طبع رسيده است. [1]
تاريخ ولادت و وفات شيخ ابوالفتوح معلوم نيست و آنچه محقق است تأليف اين كتاب در اواسط قرن ششم هجرى يعنى قبل از ۵۱۰ و بعد از ۵۵۶ نبوده است.

تفسير ابوالفتوح رازى

اين كتاب را نيز بايستى در عداد كتب علمى اين دوره، كه از نثر قديم تقليد مى شده است، قرار داد؛ زيرا در صرف و نحو و لغات و طرز جمله بندى كاملاً به كتب قرن پنجم شباهت دارد و غالب سليقه هاى آن عصر در اين كتاب ديده مى شود: از آوردن فعلهاى شرطى و ترديدى و مطيعى و استمرارى با ياى مجهول، و استعمال متكلم مع الغير در فعلهاى ترديدى يا شرطى مزبور به صيغه خاصى كه فقط در قرن چهارم

[1] اصل اين نسخه در كتابخانه آستانه رضويه است. در سفر اول ركن الدوله، به امر ناصرالدين شاه از اين كتاب سواد برداشتند و باز در سنه ۱۳۱۷ ـ ۱۳۱۸ق ركن الدوله حاكم خراسان شد و امر كرد آن نسخه را براى كتابخانه سلطنتى به امر مظفرالدين شاه اصلاح كنند و مرحوم حاج ميرزا كاظم صبورى ملك الشعراء در خراسان بيش از يك سال به مقابله و تصحيح آن مجلدات مشغول گرديد و دو جلد از همان نسخه در تهران در عهد مظفرالدين شاه به طبع رسيد و سه جلد ديگر نيز در ۱۳۱۵ش به امر وزير فرهنگ جناب آقاى على اصغر حكمت به حليه طبع آراسته گرديد. مرحوم صبورى درين باب قطعه اى دارد كه چند شعر از آن به قرار ذير نقل شد: {۰ نسخه كاين نسخه استنساخ از آن شدبود سر تا پا غلط بى عشوه سازى ۰} {۰ بى غلط بى سقط كس در وى نجستىنه كلام پارسى نه نظم تازى ۰} {۰ از پى تصحيح او شهزاده بر منلطف فرمود امتياز سر فرازى ۰} {۰ از قياس و حدس صائب وز دواوينروز و شب جستم طريق چاره سازى ۰} {۰ بيش از يك سال در وى رنج بردمتا سر آمد زحمتى با اين درازى ۰} {۰ نو عروسى بود بى زينت وليكناخترانش مى كنند اكنون جهازى ۰} {۰ اين عروس ايزدى را شكر ايزدداد آخر كلك من زينت طرازى ۰} (الى آخر القطعه) و متون مصحح مزبور اكنون در كتابخانه شاهنشاهى با خط مصحح در حواشى موجود است، ولى جاى افسوس است كه در چاپ، جانب زحمات مصحح و تصحيح مزبور مراعات نشده و بسيار مغلوط و بى اندام به طبع رسيده است و آن زحمات همه به هدر رفته است!