عشق ورزيدن نياموخته باشد، به فتواى شاعر جسد متحركى بيش نيست و مى توان بر جنازه وى نماز كرد. حافظ پا را از اين مرحله نيز فراتر نهاده و يگانه فريادرس انسان را عشق دانسته است؛ حتى براى كسى كه قرآن را در چارده روايت از حفظ بخواند:
{۰ عشقت رسد به فرياد ور خود به سان حافظقرآن زير بخوانى در چارده روايت ۰}
و چنين است كه به حكم شمس الدين محمد، ثواب روزه و حج قبول، فقط براى كسى محفوظ است كه خاك ميكده عشق را به زيارت رفته باشد:
{۰ ثواب روزه و حج قبول آن كس بردكه خاك ميكده عشق را زيارت كرد ۰}
نكته مهم و قابل تأمل در بررسى جايگاه رمضان در شعر و انديشه حافظ، توجه و تأكيد بر زبان طنزآميز اوست:
{۰ گر فوت شد سحور چه نقصان صبوح هستاز مى كنند روزه گشا طالبان يار ۰}
شاعر از روزه نيز به گونه تمام مظاهر شريعت معمولاً به طنز تعبير مى كند و از پايان ماه رمضان و مشاهده هلال عيد فطر اظهار خرسندى و شادى مى نمايد:
{۰ روزه يك سود شد و عيد آمد و دلها برخاستمى ز خمخانه به جوش آمد و مى بايد خواست ۰}
{۰ ساقى بيار باده كه ماه صيام رفتدر ده قدح كه موسم ناموس و نام رفت ۰}
{۰ بيا كه ترك فلك خوان روزه غارت كردهلال عيد به دور قدح اشارت كرد ۰}
{۰ حافظ چو رفت روزه و گل نيز مى رودناچار باده نوش كه از دست رفت كار ۰}