حافظ براى رسيدن عيد رمضان (فطر) سخت بى تابى مى كند.
على رغم همه ارادت شاعر به افكار مزديسنايى و مهرآيينى، هوش و حواس وى بيش از و پيش از آنكه معطوف عيد نوروز باستانى باشد، به عيد فطر است. بدين اعتبار كه از بسامد دهگانه عيد در شعر حافظ، حداقل شش بار سخن از عيد رمضان در ميان است:
{۰ حافظ منشين بى مى و معشوقه زمانىكايام گل و ياسمن و عيد صيام است ۰}
{۰ عيد است و آخر گل و ياران در انتظارساقى به روى يار ببين ماه و مى بيار ۰}
شاعر به محض رؤيت هلال ماه به ميخانه مى رود و دم ساقى را ديده و ضمن شادباش فرا رسيدن عيد از وعده و وعيدهايى كه ميان ايشان رفته است، ياد مى كند:
{۰ ساقيا آمدن عيد مبارك بادتوان مواعيد كه دادى مرواد از يادت ۰}

شب قدر

از چهار بسامد شب قدر، به جز يكبار كه زبان حافظ به طنزى حيرت انگيز و عاشقانه گراييده است:
{۰ در شب قدر ار صبوحى كرده ام عيبم مكنسرخوش آمد يار و جامى بر كنار طاق بود ۰}
در ساير موارد از شب قدر با لحنى محتشم و چاشنى عارفانه ياد كرده است:
{۰ شب قدر است و طى شد نامه هجرسلام فيه حتى مطلع الفجر ۰}
براى حافظ نيز ـ به سان همه ما ـ زمان دقيق شب قدر به درستى دانسته نيست. شاعر به استناد گفته يكى از اهالى «خلوت و عشق» مى فرمايد:
{۰ آن شب قدرى كه گويند اهل خلوت امشب استيارب اين تأثير دولت از كدامين كوكب است ۰}