(۱۹)

شولاى رمضان بر جان و زبان حافظ

و از نگاه ابوالفتوح رازى [1]

دكتر محمد قراگزلو

جستارگشايى

قرآن و از جمله معارف اسلامى، بازتابى گسترده در سروده هاى شاعران پارسى گو از آغاز تا كنون داشته است. شاعران با آوردن عين جمله ها و عبارات قرآنى يا چكيده معنا و فهم آن از قرآن كريم، در متن گرانمايه شعرى بهره ها برده اند. حافظ از جمله شاعرانى است كه به آوردن معانى قرآنى در فحواى كلامش، نامى است.
مطلبى كه از پى مى آيد، اختصاص دارد به ماه رمضان، روزه و مفاهيم وابسته بدان كه شاعر شيرين سخن پارسى، آنها را در شعر خود گنجانده است. توجه خوانندگان گرامى را به اين جستار جلب مى كنيم.
{۰ چه مبارك سحرى بود و چه فرخنده شبىآن شب قدر كه اين تازه براتم دادند ۰}
ماه رمضان و جلوه ها و مظاهر آن، در مقام رخنمودهاى مبارك، از جايگاه ويژه اى در شعر و انديشه حافظ شيراز برخوردار است. برداشت هنرى و چشمداشت حافظ به ماه رمضان از چند منظر مختلف به تصاوير شعرى راه يافته است. شاعر با اشراف كامل بر منهيات اين ماه، خود و همه رندان شادخوار را فرا مى خواند كه فرصت ماه شعبان را ارج نهند و از دست نگذارند:
{۰ ماه شعبان منه از دست قدح كاين خورشيداز نظر تا شب عيد رمضان خواهد شد ۰}

[1] وزنامه همشهرى، ۱۳/۱۰/۱۳۷۷، شماره ۱۷۳۳.