افراد پراكنده همه به آن فرد همانند برمى گردند. لذا «من» نشويه است و همان معنايى را بيان مى كند كه در آيات ديگر قرآنى هم آمده است:
«وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً» (روم ۳۰: ۲۱).
«وَ اللّهُ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً وَ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَزْواجِكُمْ بَنِينَ وَ حَفَدَةً...» (نحل ۱۶: ۷۲).
«فاطِرُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً وَ مِنَ الْأَنْعامِ أَزْواجاً يَذْرَو?كُمْ فِيهِ» (شورى ۴۲: ۱۱).
علامه طباطبايى پس از ذكر اين نمونه ها مى نويسد: «پس آنچه از بعض كتب تفسير ذكر شده كه آيه در صدد بيان اين مطلب است كه جفت اين فرد از خودش گرفته شده و خداوند او را از جزء بدن وى آفريده است يا خداوند زن آدم را از يكى از دنده هاى وى آفريده، هيچ شاهدى از خود آيه بر آن نمى توان يافت». [1]
علامه طباطبايى در بحث روايى چنين مى نويسد: در نهج البيان هست كه عمرو بن مقدام از پدرش نقل مى كند كه گفت: از امام محمدباقر عليه السلام پرسيدم: خداوند حواء را از چه آفريد؟ فرمود: اين مردم چه مى گويند؟ گفتم: مى گويند از دنده هاى آدم آفريد. فرمود: دروغ مى گويند. آيا خداوند عاجز بود از اينكه وى را از چيزى ديگر بيافريند! گفتم: جدانم فداى تو باد! پس وى را از چه آفريد؟ فرمود: پدرم از پدرانش به من خبر داده اند كه پيغمبر صلى الله عليه و آله فرموده است: خداوند يك قبضه از خاك برداشت و آدم را آفريد و با قسمتى از خاك كه زياد آمده بود، حواء را خلق كرد.
با آنچه گفتيم روشن شد، ظاهر آيه هيچ گونه دلالتى بر آفرينش زن از دنده چپ

[1] الميزان، ج ۴، ص ۱۳۶؛ نيز ر.ك: تفسير المنار، ج ۴، ص ۳۳۰.