اسرائيليات درباره خلقت زن

در تفسير ابوالفتوح رازى ذيل آيه ۳۵ سوره بقره چنين مى خوانيم:
«در خلقت حواء بعضى گفته اند: خداى تعالى او را از بقيه طينت آدم آفريد و درست آن است كه در خبر آمد كه چون آدم در بهشت بنشست، تنها بود و متوحش مى شد از تنهايى. خداى خواب بر آدم افكند تا آدم نخفت. سپس فرمود: از پهلوى او استخوانى بگرفتند و خداى تعالى از آن استخوان حواء را بيافريد بر صورت آدم با جمال تمام و حلهاى بهشت در او پوشاند و او را به انواع زينت بياراست تا بيامد بر سر بالين آدم بنشست. چون آدم از خواب درآمد، خواست تا دست مدد دراز كند. فرشتگان گفتند: مكن. گفت: خداى تعالى آن را از براى من آفريد. گفتند: آرى، تا مهرش ندهى او را نيابى. گفت: مهر چه باشد؟ گفتند: سه بار بر محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله صلوات بفرستى. گفت: محمد كه باشد؟ گفتند: آخر پيامبران و از فرزند تو و اگر نه براى او نبودى، تو را نيافريدندى. پس فرشتگان خواستند تا علم آدم عليه السلام را امتحان كنند. گفتند: اى آدم! اين كيست؟ گفت: زنى است. گفتند: چه نام است اين را؟ گفت: حواء. گفتند: چرا؟ آدم گفت: لأنّها خُلِقَت من حىّ؛ براى اينكه از حى (زنده) آفريده شد. گفتند: چرا آفريده شده؟ گفت: تا ما را با يكديگر سكون باشد». [1]
و در ذيل آيه اول سوره نساء و آيه ۶ سوره زمر مجدداً همين رأى خود را تأكيد و تكرار مى نمايد. [2]

نقد اين روايت

اما بايد دانست با استفاده از آيه «خَلَقَ مِنْها زَوْجَها» ؛ (نساء ۴: ۱) ظاهر جمله اين است كه مى خواهد بگويد زوج اين فرد هم مثل خودش از همين نوع است و اين

[1] همان، ج ۱، ص ۱۴۰.

[2] همان، ج ۳، ص ۳۷۸، ۳۰۴.