نمى داند، حتى اگر صحاح سته آنان باشد، چگونه از كتابى ضعيف از كتب اهل سنت روايت مى كند». [1]
در قصه كيفيت ورود شيطان به بهشت و وسوسه آدم و حواء، ابوالفتوح به راحتى گرفتار اسرائيليات شده و آن را تلقى به قبول كرده است. ولى در داستان حضرت سليمان ذيل آيه ۳۱ تا ۳۳ سوره ص مفصلاً يافته هاى كعب و وهب را بازگويى نموده و اقوال ديگر را نيز ذكر كرده است، اما خود ابوالفتوح رازى برخى را يقيناً باطل دانسته است.
و در آخر مى نويسد: «اگر كسى انديشه كند جاى تعجب است از عقل و دين آنان كه اين اعتقاد دارند و بر خداى و رسول اين اعتقاد روا دارند كه خداى شبه سليمان بر ديو افكند و شبه ديو بر سليمان، و او را تمكين كند از ملك و نبوت كه به فرمان خداى باشد و عدل حكمت چون انگشترى باشد كه اگر به دست ديوى كافر افتد تا او دين و شريعت زير و زبر كند و اين كفر محض باشد و خروج از دين مسلمانى و اين ترهات و اباطيل براى آن آورده شد كه مردم واقف شوند بر قلت عقل و ديانت آنان كه از اين مذاهب و اعتقاد روا دارند. و تأويل درست در آيت آن است كه روايت كرده ابو هريره از رسول خدا صلى الله عليه و آله كه سليمان صد زن و كنيز داشت. يك روز گفت: «أطوفُنَّ الليلةَ عليهنَّ»؛ من امشب گرد ايشان جمله برآيم تا خداى تعالى مرا صد پسر دهد تا همه در سبيل خداى جهاد كنند و شمشير زنند «حرصاً على الجهاد فى سبيل اللّه ». خداى تعالى چون قضا كرد كه از آن زنان هيچ زن بار نگرفت، الاّ يك زن كه كودكى مرده بزاد. او را بياوردند و مرده بر سر سليمان بنهادند. فذلك قوله: «وَ لَقَدْ فَتَنّا سُلَيْمانَ وَ أَلْقَيْنا عَلى كُرْسِيِّهِ جَسَداً ثُمَّ أَنابَ» .

[1] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۲۶، مقدمه.