و الزام دشخوار نكرد، و بر تكليف اندك آلات بسيار دارد، و طاعت او به اكراه نداشتند، و معصيت او به غلبه بر او نكردند، و پيغمبران را به بازى نفرستاد، و كتابها به هرزه انزله نكرد، و آسمان و زمين و آنچه در ميان آن است باطل نيافريد، اين گمان كافران است به خداى؛ واى بر ايشان از آتش دوزخ!
شامى گفت: يا اميرالمؤمنين! پس اين قضاء كه فرمودى چيست؟ گفت: آن امر خداست به طاعت، و نهى او از معصيت، و وعده ثواب است بر آن، و وعيد عقاب است بر اين، و ترغيب و ترهيب به طاعت و معصيت، و تمكين از فعل حسنه، و خذلان اهل عصيان بر معصيت. اين قضاى خداست افعال ما را، و قدر اوست اعمال ما را؛ امّا بيرون از اين ظنّ مبر كه ظنّ آن، عمل را احباط كند.
شامى بر پاى خاست شادمان، و گفت: يا اميرالمؤمنين! فَرَّجْتَ عَنّى فَرَّجَ اللّه عَنْكَ؛ مرا از [اين] شُبهه فَرَج دادى كه خداى تو را از مكاره فَرَج دهاد، و اين بيتها انشا كرد.
شعر: ۰ أنْتَ الإمامُ الَّذِى نَرْجُو بِطاعَتِهِيَوْمَ المآبِ مِنَ الرَّحْمنِ غُفراناً ۰
۰ أوْضَحْتَ مِنْ دِينِنا مَا كانَ مُلْتَبِساًجَزَاكَ رَبُّكَ بِالإِحْسانِ إحْساناً [1] ۰

[1] همان، ج ۳، ص ۳۹۲.