خطبه رسول اللّه صلى الله عليه و آله درباره وصايت و ولايت على عليه السلام

«... چون خداى تعالى اين آيت فرستاد كه: «يا ايُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اَطيعُواللّه َ وَ اَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِى الاَمْرِ مِنْكُم...» ، رسول صلى الله عليه و آله خطبه كرد، گفت:
أيُّهَا النّاسُ إنَّ اللّه َ أَمَرَكُم أَنْ تُطيعُوهَ فِى نَبيِّهِ وَ تُطيعُونِى فِى وَصيّتى وَ وَزيرى وَ خَليفَتى فِى حَيوتى و وَلىّ الأمْرِ مِنْ بَعْدِ وَفاتِى وَ خَيْرِ مَنْ أخْلُفُ بَعْدِى عَلَي بن أَبى طالبٍ ألا وَ مَنْ أطاعَ عَليّاً فَقَد أطاعَنى وَ مَنْ أطاعَنى أطاعَ اللّه َ، وَ مَن فارَقَ عَليّاً فَقد فارَقَنى وَ مَنْ فارَقَنى فَقَد فارَقَ اللّه َ، وَ مَنْ فارَقَ اللّه َ فَعَلَيْهِ لَعْنَهُ اللّه ِ؛ گفت: خداى تعالى شما را فرمود كه: طاعت او داريد در حق من و طاعت من داريد در باب وصىّ و وزير و خليفه من در حيات من و خداوند امامت از پس وفات من. و بهينه هر كس كه او را رها كنم و آن علىِ ابو طالب است. اَلا و هر كه طاعت او دارد طاعت من داشته باشد، و هر كه طاعت من دارد طاعت خداى داشته باشد، و هر كه از او مفارقت كند از من مفارقت كرده باشد، و هر كه از من مفارقت كند از خداى مفارقت كرده باشد ـ يعنى از دين خدا ـ و هر كه از خدا مفارقت بكند لعنت خدا بر او باد» [1] .

راهب به حق وصايت و ولايت على عليه السلام معترف مى شود

آن جا كه در سوره قصص از حضرت موسى عليه السلام و حضرت شعيب عليه السلام و دختران شعيب سخن مى رود و درجه امانت و قدرت موسى عليه السلام كه سنگ بزرگى را از سر چاه برداشت و گوسفندان شعيب را آب داد: نويسنده تفسير، ابوالفتوح رازى، به معجزه اميرالمؤمنين در صفّين اشاره مى كند:
«... مانند اين معجزه اميرالمؤمنين را عليه السلام بود در صفّين، و آن، آن بود كه: چون روى به صفّين نهاد به بعضى منازل فرود آمدند كه آن جا آب نبود، و مردم و چهارپايان سخت تشنه بودند، برفتند و از جوانب آب طلب كردند، نيافتند. باز

[1] همان، ص ۲۸۲.