على! تو را از من منزلت هارون است از موسى، جز پيغامبرى. اين خبرى است متلّقى به قبول، و همه طوايف روايت كنند، و اين خبر دليل امامت اميرالمؤمنين مى كند براى آنكه از ظاهر خبر مفهوم آن است كه: رسول عليه السلام به اين خبر اثبات كرد اميرالمؤمنين را از خود هر منزلتى كه هارون را بود از موسى، جز نبوّت كه به لفظ استثنا كرد. و اخوّت كه به عرف مستثناست، و از منازل هارون يكى وزارت بود و يكى خلافت، وزارت فى قوله: «وَ اجعَل لى وَزيراً مِنْ اَهْلِى» و خلافت فى قوله: «هارون اخْلُفِنى في قَوْمى» » [1] .

امامت على عليه السلام

در ذيل آيه: «تؤتِى المُلْكَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزعُ المُلْكَ مِمَّنْ تَشاءُ» ، ابوالفتوح مى نويسد:
«بعضى ديگر گفتند، مراد مُلك امامت است؛ چنان كه گفت: «فَقَد اتَيْنا آلَ ابراهيمَ الكِتابَ وَ الحِكْمَةَ و آتَيْناهُم مُلْكاً عظيماً» ، «كتاب» قرآن است، و «حكمت» نبوّت، و «مُلك عظيم» مُلك امامت. عجب از گروهى كه گويند: مُلك دنيا [با امر دنيا] به امر خداست، تا خدا دهد و خدا ستاند، و مُلك دين كه امامت است به دست ماست؛ ما به آن كس دهيم كه ما خواهيم، و [از آن بستانيم كه ما خواهيم. مُلك در اوست: يكى مُلك دنيا، يكى مُلك آخرت] و هر يك را وصفى است: يكى را به عِظَم و يكى را به كِبَر، هر دو به اميرالمؤمنين على عليه السلام ارزانى داشتند تا مُلك اين سرايش به مُلك آن سراى مقرون باشد. مُلك دنيا مُلك امامت است كه: «آتَيْناهُم مُلكاً عَظيماً» ، و مُلك عقبا ملك بهشت است: «وَ مُلكاً كبيراً» ». [2]

[1] همان، ج ۱۳، ص ۱۴۷.

[2] همان، ج ۴، ص ۲۵۷.