آمدند و اميرالمؤمنين را خبر دادند و گفتند: يا اميرالمؤمنين! در اين نواحى هيچ آب نيست و تشنگى بر ما غلب شد؛ تدبير چيست؟ اميرالمؤمنين عليه السلام بر نشست و لشكر با او، پاره اى برفتند، از ره عدول كرد. دَيرى پديد آمد در ميان بيابان، آن جا رفتند. اميرالمؤمنين گفت: اين راهب را آواز دهيد. آوازش دادند. او به كنار دير آمد. اميرالمؤمنين گفت: يا راهب! هيچ بدين نزديكى آبى هست كه اين قوم باز خورند؟ كه هيچ آب نماند ما را. راهب گفت: از اين جا تا آب دو فرسنگ بيش است و جز آن آب نيست اين جا، و اگر نه آن استى كه مرا آب آرند به قدر حاجت و به تقتير به كار برم، از تشنگى هلاك شدمى.
قوم گفتند: يا اميرالمؤمنين! اگر صواب بينى تا آن جا رويم، اكنون كه هنوز قوّتى و رمقى مانده است. اميرالمؤمنين گفت: حاجت نيست به آن، آن گه از جانب قبله اشارت كرد به جايى و گفت: اين جا بركنى كه آب است. مردم بشتافتند و بيل و كلنگ برگرفتند و زمين پاره اى بكندند، سنگى سپيد در ريگ پديد آمد. پيرامن آن باز كردند و خواستند تا سنگ بردارند، نتوانستند.
اميرالمؤمنين گفت: اين سنگ بينى بر سر آب نهاده است! اگر سنگ بگردانى در زير او آب است، آب خورى از او. و چندان كه توانستند جهد كردند، ممكن نبود ايشان را سنگ از جاى بجنبانيدن. گفت: يا اميرالمؤمنين! به قوّتِ ما راست نمى شود. او پاى از اسب باز آورد و آستين دور كرد و دست فراز كرد، و سنگ بجنبانيد و به تنهايى بركند و برگرفت و چند گام بينداخت. از زير آن آبى پديد آمد از برف سردتر و از شير سپيدتر، و از عسل خوش تر. آب بخوردند و چهارپايان را سيراب كردند، و قِربه ها پر آب كردند و راهب از بالا مى نگريد. آن گه اميرالمؤمنين عليه السلام بيامد و سنگ با جاى خود نهاد و بفرمود تا خاك بر او كردند و اثر او ناپديد كردند.
راهب چون چنان ديد، آواز داد كه: ايّها الناس اَنْزِلونى اَنزِلونى؛ فرود آرى مرا، فرود آرى مرا! او را فرود آوردند. از آن جا بيامد و در پيش اميرالمؤمنين بايستاد