مردى از ايشان معروف بود بهه آنكه جذعه بخوردى بر يك مقام، و آن شتر بچّه پنج ساله باشد و فَرْقى از شير باز خوردى و آن شصت صاعى باشد. چون طعام پيش ايشان بنهادند، ايشان را خنده آمد از آن طعام اندك، و گفتند: اى محمّد! اين طعام كه خواهد خوردن، كه خورد اين طعام يك مرد از آن ما نيست؟ رسول صلى الله عليه و آلهگفت: كُلُوا بِسْمِ اللّه ؛ بخوريد به نام خداى و ياد كنيد نام خداى بر او. ايشان دست به نان و طعام دراز كردند و از آن طعام بخوردند و سير شدند، و از آن صاع شير باز خوردند و سيراب شدند، و حق تعالى اين را آيتى ساخت و معجزى بر صدق دعوى رسول (عليه الصَّلاه و السلام).
آن گه بر پاى خاست، پس از آنكه از آن طعام و شراب فارغ شده بودند، گفت:
يا بنى عبدالمطلّب! إنَّ اللّه َ بَعَثنى إلَى الخَلْقِ كافَّةً وَ إلَيْكُم خاصّةً، فقالَ تَعالى: «وَ أَنْذِرْ عَشيرَتك الاَقْرَبِينَ» وَ أنا أَدْعُوكُم إلى كَلِمَتَينِ خَفِيفَتَيْنِ عَلَى اللِّسانِ ثَقِيلَتَيْنِ فِى الميزانِ تَمْلِكونَ بِهِما رِقابَ العَرَبِ و العَجَم وَ يَنْقادُ بِهِما لَكُم الأممُ وَ تَدْخُلُونَ بِهِمَا الجَنَّةَ وَ تَنْجونَ بِهِما مِنَ النّارِ شَهادَةِ أنْ لا إله إلاَّ اللّه ُ و بِأنّى رَسولُ اللّه ِ فَمَنْ يُجيبُنى إلى هذا الأمْرِ وَ يُوازِرُنى عَلىَ القِيامِ بِهِ يَكُنْ اَخى و وَصيِّىِ وَ وَزيرى وَ وارِثى وَ خَليفَتى مِنْ بَعْدى. گفت: اى پسران عبدالمطلّب! بدانى كه خداى تعالى مرا به جمله خلقان فرستاد بر عموم، و به شما فرستاد مرا بر خصوص، و اين آيت بر من انزله كرد: «وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الاَقْرَبينَ» . و من شما را با دو كلمه مى خوانم كه بر زبان آسان است و در تراز و سنگى و گران است كه شما بر آن عرب و عجم مالك شوى، و امّتان شما را منقاد شوند، و به آن به بهشت رسى و از دوزخ نجات يابى، و آن آن است كه: گواهى دهى كه خداى يك انسان است، و من رسول اويم؛ هر كه او مرا اجابت كند با اين و موازرت، و معاونت كند مرا بر اين كار، برادر من باشد و وصىّ من باشد و وزير من باشد و خليفت من باشد از پس من. هيچ كس هيچ جواب نداد، علىّ بن ابى طالب بر پاى خاست و گفت: أَنَا اُوازِرُكَ عَلى هذا الامرِ، وَ اِنْ كانَ