كردند، عبداللّه عباس گفت و تعبيراتى از اين گونه و هيچ گاه با تعبير «گفته شد» (مترادف «قيل» در زبان عربى) و تعبيرات ديگرى كه بيانگر عدم توجّه وى به اسباب نزول باشد، آن را نقل نكرده است.
۲. گزارشى بودن اسباب نزول: بر اساس استقراء، ابوالفتوح رازى براى ۳۱۶ آيه و هفت سوره تمام، جمعاً ۳۲۳ مورد، سبب نزول نقل كرده است. از مجموع موارد ياد شده فقط در دوازده مورد بعد از نقل اسباب نزول به شيوه هاى مختلف، به نقد و يا تحليل آنها پرداخته و در ساير موارد (۳۱۱ مورد) به صرف گزارش اكتفاء كرده است. بنابراين مى توان گفت: سبك ابوالفتوح رازى در پرداختن به اسباب نزول، گزارشى است و نه تحليلى.
۳. تفصيلى بودن اسباب نزول: اين سؤال مطرح است كه آيا اسباب نزول را به طور تفصيلى گزارش كرده است؛ يعنى داستان سبب نزول را نقل كرده، يا به طور اجمال، يعنى بدون ذكر داستان، متعرض سبب نزول شده است؟
تتبّع نشان مى دهد كه از مجموع موارد ياد شده براى اسباب نزول، ۵۶ مورد را به سبك اجمالى و بقيه موارد را به سبك تفصيلى گزارش كرده است.
نمونه گزارش تفصيلى: به عنوان مثال يك مورد از گزارش تفصيلى را ياد مى كنيم. ابوالفتوح رازى در سبب نزول آيه شريفه: «فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ يَكْتُبُونَ...» (بقره ۲: ۷۹) مى نويسد:
«سبب نزول آيه آن بود كه جماعتى از احبار و علماى ايشان بر جهودان مرسومى داشتند از مأكولات و طعمه كه در سال به ايشان رسيد. چون رسول صلى الله عليه و آله پيامد و ايشان بدانستند كه امر پيغامبر آخر زمان است و نعت و صفت او بديدند، موافق آن بود كه در تورات نوشته بود، از آن مردى نيكو رو، سياه مو، سياه چشم، جعد مو. و بهر اين ورقها بگرفتند و به بدل آنكه: مردى باشد كوتاه بالا، دميم الوجه، ازرق چشم، سرخ رو. چون رسول هجرت كرد، از مكّه به مدينه آمد. جهودان نعت