متوسل مى شود و در بسيارى موارد از اشعار شعراى عرب استمداد مى جويد.
۴. اقوال تفسيرى صحابه و تابعين را ياد مى كند.
۵. در آيات احكام، آراى مذاهب فقهى را به تمام و كمال ذكر مى كند و هر جا كه اختلاف نظر باشد، مى سنجد و جرح و تعديل مى كند و نظر مى دهد و نيز در مباحث اعتقادى پاى بحث كلام را به صحنه مى كشاند.
با توجه به آنچه گذشت، جايگاه اسباب نزول بعد از ذكر آيات در مرحله نخست، قرار دارد و اين بيانگر اهميت اسباب نزول از ديدگاه ابوالفتوح رازى است.

ميزان اهتمام ابوالفتوح رازى به اسباب نزول

ابوالفتوح رازى براى اسباب نزول، اهميّت ويژه اى قائل است و اين نكته از دو راه قابل شناسايى است:
۱. تصريح وى به اهميّت اسباب نزول؛
۲. موارد كاربرد اسباب نزول در تفسير آيات.
ابوالفتوح رازى در مقدمه اين تفسير، علم به اسباب نزول را از علوم ضرورى مقدماتى براى تفسير ياد نموده، مى گويد:
«... [نيز] چاره نباشد از طرفى اخبار كه لايق باشد به آيت و معنى و آياتى كه وارد باشد بر سببى، سبب نزول آن بگفتن، و قصه اى كه متعلّق باشد به آيت، ببايد گفتن به مقدار آنكه گزارش معناى آن باشد». [1]
وى در مقدمه همين تفسير در بيان معناى واژه تفسير، تفسير را علم به سبب نزول دانسته و از قول ابن دريد چنين مى گويد:
«ابن دريد گفت: اصل اين [كلمه] از «تفسره» است و آن، آب بيمار باشد كه بر

[1] روض الجنان و روح الجنان، ابوالفتوح رازى، مشهد، بنياد پژوهشهاى اسلامى آستان قدس رضوى، ۱۳۷۱، ج ۱، ص ۳.