كردن» و وحى فرو فرستادن. مرحوم شعرانى مى گويد: «اين اصطلاحات در زمان او متداول بوده است»، امّا اثبات اين موضوع، نياز به دليل دارد.

ادبيات عرب در تفسير ابوالفتوح

كتاب تفسير شيعه و تفسير نويسان آن مكتب، درباره تفسير ابوالفتوح مى نويسد:
«تفسير ايشان جنبه خطابى دارد... و به صورتى مطلب را بيان مى كند كه عامه، كمابيش دريابند و از آن بهره برند. درباره نكات علمى و ادبى بحث نمى كند و با اشاره اى گذرا، از تحقيق صرف نظر مى كند». [1]
ميرزا ابوالحسن شعرانى در اين مورد، بر خلاف اين رأى، نظر داده است و مى گويد:
«در ادب و بيان و نحو و صرف و لغت و امثال آن، غايت جهد به كار برده و منتهاى تحقيق به عمل آورده است و از هيچ جهت فروگذار نكرده. آن اندازه شواهد از اشعار عرب و امثال، كه براى بيان لغات و قواعد عربيت آورده، در هيچ يك از تفاسير مانند كشاف و تفسير طبرى نياورده اند». [2]
قدر مسلّم اين است كه رازى در بسيارى موارد، متعرّض مباحث ادبى شده است.

استفاده از آراى مفسّران

وى اقوال مفسّران معروف صدر اسلام از صحابه و تابعين را ياد كرده، ولى هيچ قولى را بر قول ديگر ترجيح نداده است، مگر قولى را كه دالّ بر حمل آيه بر معناى عام باشد، آن هم به دليل عموم آيه، نه به دليل اينكه قول فلان صحابه است.

[1] تفسير شيعه و تفسير نويسان آن مكتب، رجبعلى مظلومى، ص ۲۰۶.

[2] روض الجنان و روح الجنان، ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۲۴، مقدمه شعرانى.