«فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ» (بقره (۲): آيه ۱۴۸).
الف) بشتابى و يكديگر را سبق برى به خيرات و طاعات (ج ۲، ص ۲۱۸).
ب) بشتابيد به خيرات.
«وَ هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْراجُهُمْ» (بقره ۲: ۸۵) .
الف) و اخراج ايشان بر شما حرام است (ج ۲، ص ۴۲).
ب) و اين حرام است بر شما بيرون كردن ايشان.
«بِالاْءِثْمِ وَ الْعُدْوانِ» (همان جا).
الف) به معصيت و ظلم و تعدى (ج ۲، ص ۴۱).
ب) به گناه و بيدادى.
در نمونه هاى بالا، چنان كه ملاحظه مى شود، برخى عبارات را براى آن آورده ايم كه نشان دهيم گاه ترجمه هاى درونْ تفسيرى، فارسى ترند، و برخى ديگر را براى نشان دادن كثرت كلمات عربى در آنها ذكر كرده ايم.

۳. ترجمه رسمى و مستقل قرآن

تفاوت ميان دو بخش از نثر ابوالفتوح، يعنى آن بخش كه به مسائل فقهى و تفسيرى و لغوى مى پردازد، و آن ديگر كه به حكايات عنايت دارد، البته طبيعى مى نمايد. هر فضايى، نثر خاص خود را ايجاب مى كند. اما تفاوت ميان دو ترجمه از يك آيه بخصوص، و اصولاً تفاوت ميان نثر ترجمه مستقل آيات با بقيه نثر كتاب، چندان است كه بايد باعث شگفتى گردد. اما اينك، پس از بررسى ده پانزده ترجمه در سده هاى چهارم و پنجم قمرى، البته ديگر دچار شگفتى نمى شويم؛ بلكه به عكس انتظار داريم كه ترجمه هاى مستقل، پيوسته با نثر بقيه تفاسير اختلاف داشته باشند؛ زيرا به هيچ وجه نمى توان باور داشت كه مترجمان بزرگ قرنهاى پنج و شش قمرى، چون ابوالفتوح و ميبدى و سورآبادى، كوششهاى خردمندانه و يافته هاى گرانمايه