او گاه متن عربى حديثى يا خبرى را نيز به تمامى نقل كرده، ترجمه فارسى آن را در پى مى آورد. گاه نيز جمله نخست خبر را ذكر كرده، سپس ترجمه آن و بقيه روايت را به فارسى عرضه مى كند. در اين گونه ترجمه هاست كه وى غالباً از كمند نحو عربى و تنگناى كلمات مى گريزد و معانى را در قالبهايى دستورى و با واژگانى غالباً فارسى بيان مى كند:
«انا عند ظنّ عبدى فليظُنَّ بى ما شاءَ؛ من نزد گمان بنده ام به من گوهر چه خواهى به من گمان بر.
فمن ذكرنى فى نفسه ذكرته فى نفسى؛ اگر در نفس خود مرا ياد كند، او را در نفس خود ياد مى كنم.
و من ذكرنى فى الملأ ذَكرته فى ملأ خيرٍ منه؛ و اگر مرا در مجمعى ياد كند، او را در مجمعى به از آن ياد كنم.
من تقرّب الىّ شبراً تقرّبت اليه ذراعاً؛ و اگر بَدَستى به من نزديك شود، رَشى بدو نزديك شوم.
و من اتانى مشياً اَتَيته هرولةً؛ و هر كه به من آيد برفتن،با او شوم به تاختن.
و من اتانى بقرأب الارض خطيئة اَتَيْته بمثلها مغفرةً ما لم يُشرك بى شيئاً؛ و هر كه به من آيد با چندانى گناه كه در همه زمين گنجد، هم چندِ آن مغفرت بدو آرم. مادام تا با من شرك نيارد» (ياحقى، ج ۲، ص ۲۳۰).
در اين جملات، به استثناى جمله نخست و سطر هفتم، كه هواى نحو عربى دارد، همه جا اصالت زبان فارسى مراعات شده، و ميل شيخ به يافتن معادلهاى فارسى در مقابل كلمات عربى نيز كاملاً آشكار است.
در جمله نسبتاً بلند زير، تنها سكته اى در آغاز احساس مى شود:
«إلهى عجّت إليك الأصوات بضروب اللغات يسألونك الحاجات و حاجتى أنْ تذكرنى على طول البِلَى إذا نسينى أهلُ الدنيا؛ بار خدايا! آوازها بلند شد به تو به