ايشان را مى بريد و از باروى شهر مى آويخت. خداى پرستان چون چنان ديدند، تضرّع كردند با خداى تعالى و در عبادت بيفزودند و پناه با خداى دادند. و مى گفتند: «رَبُّنا رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ لَنْ نَدْعُوَا مِنْ دُونِهِ إِلهاً لَقَدْ قُلْنا إِذاً شَطَطاً...»(كهف ۱۸: ۱۴) [1] . اين جماعت بگريختند و در بيرون شهر نمازگاهى بود؛ آنجا رفتند و به عبادت و تضرّع مشغول شدند و مى گفتند: بار خدايا! شر اين طاغى كفايت كن. جماعتى از شُرَط دقيانوس، كه ايشان را بر اين كار گماشته بود، بر ايشان مطّلع شدند و ايشان را گفتند: شما چرا از مَلِك بگريخته ايد و از دين او رغبت [2] نموده؟!برفتند و دقيانوس را خبر دادند از احوال ايشان. او كس فرستاد و ايشان را حاضر كرد بر آن هيئت كه بودند با جامه عُبّاد، روى در خاك ماليده و چشمها پر آب شده. ايشان را تهديد كرد و گفت: چرا به خدمت من نيامدى (نيامديد) و براى اصنام قربان نكردى (نكرديد)؟! اكنون مخيّرى (مخيّريد) خواهى (خواهيد) كه به دين من درآيى (درآييد) و خواهى (خواهيد) اختيار كشتن كنيد!ايشان را مهترى بود نام او «مكسلمينا». او گفت: بدان كه، ما خدايى را مى پرستيم كه خداى آسمانها و زمينهاست و ما جز او را عبادت نمى كنيم. آن دگر تو دانى! هر چه خواهى، مى كن كه ما از دين خود برنگرديم.باقى همه، آن قول گفتند كه او گفت. دقيانوس بفرمود تا جامه هاى ايشان بكندند و ايشان را جامه ديگر پوشاندند و ايشان را گفت: مرا دل نمى آيد كه شما را بكشم؛ مهلت دادم شما را تا چند روز، تا انديشه كنى (كنيد) و صلاح خود بينى (بينيد) و با دين من آيى (آييد)؛ و اگر نيايى (نياييد)، خود در دست منى (منيد) و خون شما ريختن بر من آسان است.

[1] «... خداوند ما خداوند آسمان و زمين است. نخوانيم جز از او خدايى كه اگر خوانيم، كژو ناسزا و دروغ گفته باشيم» (كشف الاسرار، ج ۵، ص ۶۵۴).

[2] يعنى: چرا از او برگشته ايد؟!