آن گه برخاست و از آن شهر به شهرى ديگر رفت و ايشان را باز نداشت و حَرَس بر ايشان نگماشت.
چون دقيانوس از آنجا برفت و ايشان را در مهلت فرو گذاشت، ايشان با يكديگر گفتند: تدبير آن است كه تا اين طاغى غايب است، ما هر كسى از خانه پدران زادى برداريم و بگريزيم. آن گه برفتند و هر يك از خانه پدران زادى برگرفتند و از شهر بيرون شدند و يرون آن شهر كوهى بود، آنجا را «بيخاوس» گفتند. بر آن كوه غارى بود. چون در آن غار شدند، خداى را عبادت مى كردند.كعب الاحبار گفت: در راه سگى را ديدند. سگ در دنبال ايشان افتاد؛ چندان كه راندند و زدند، برنگشت؛ تا به آواز آمد و گفت: چرا مرا مى زنى (مى زنيد)؟! من از شما برنگردم كه من دوستان خداى را دوست دارم و من شما را به كار آيم. چون بخسبى (بخسبيد) شما را پاسبانى كنم؛ سگ را با خود ببردند.عبداللّه عباس گفت: در راه شبانى را ديدند. ايشان را گفت: شما چه مردمانيد؟ و كجا مى رويد؟ گفتند: ما از اين طاغيه روزگار مى گريزيم. گفت: من نيز همكار شماام و با ايشان برفت. سگ نيز در دنبال ايشان برفت.او را گفتند: اى جوانمرد! اگر تو مصاحب مايى، سگ نيست؛ سگ را از ما جدا كن. او گفت: اين سگ با من صحبت ديرينه دارد؛ شما برانيد او را كه من شرم دارم از او. و ايشان او را براندند، نرفت. چون بزدند او را، او آواز داد و گفت: مرا چرا مى زنيد كه من از شما به جفا برنگردم؟!ايشان در غار شدند و سگ در در غار بخفت و ايشان به عبادت مشغول شدند و آن نفقه خود در دست يكى كردند از ايشان نام او «تمليخا». او هر روز به شهر رفتى و چيزكى كه ايشان را بايستى، بياوردى و تفحّص اخبار بكردى و ايشان را خبر دادى؛ تا روزى در بازار آمد. خبر دادند كه دقيانوس باز آمده است و طلب ايشان كرده. باز آمد و ايشان را خبر داد. و ايشان سخت مضطرب شدند و اين وقتِ نماز ديگر بود عند غروب الشّمس. با يكديگر گفتند: اين طعامكى كه هست، بخوريم وپناه با