گفتند به نزديك عقبه حرى بود، و اين قول محمّد جرير است».
روى هم رفته به دلايلى چند، از جمله تفاوت زمان حيات و اختلاف مذهب، به نظر مى رسد كه ابوالفتوح به اسرائيليات با ديدن منطقى تر مى نگرد و آسان زير بار خرافات و روايات نادلپسند نمى رود. در بحث از داستان سامرى و گوساله (چاپ شعرانى، ج ۱، ص ۱۸۹)، زمانى كه فرعون كودكان را مى كشت و مردم از ترس كودكان خود را در غارها و گورها و شكاف سنگها پنهان مى كردند، روايت طبرى از ابن زيد قريب به اين مضمون است كه جبرئيل در اين كار بر اسپى مى نشست كه فرس الحياة نام داشت، و اين اسپ هر جا كه پاى مى نهاد، سبز مى شد و سامرى از جاى سنب او خاك برمى داشت و معتقد بود كه اگر اين خاك را بر جمادى زنند، زنده شود:
«پس او اين خاك نگاه مى داشت و هنگامى كه بنى اسرائيل آن حُلّيها و طلاها را كه از قبطيان گرفته و در خاك پنهان كرده بودند، در آتش انداختند، سامرى بيامد و از آن خاك در آتش ريخت و گفت: گوساله اى شو. پس گوساله شد».
ابوالفتوح اين قول طبرى را نمى پذيرد و دليل مى آورد كه سامرى خود زرگرى استاد بود و از آن حُلّيها گوساله مى ساخت.