است كه تا دهان باشد در آن زبان باشد، و زبان نشايد بريدن و پيراهن برشايد كندن . [1]
به هر تقدير، بحث و مناظره بين فرقه ها امرى شايع بوده است . اين اختلاف و نزاع به آن حد در طول قرنها در رى وجود داشته كه برخى از مورخان از «خصوصيات مردم رى» اين را گفته اند كه غالبا در ميان آنها اختلاف وجود دارد. [2]
اختلاف بين دو فرقه عمده اهل سنت حنفى و شافعى در رى از شدت و ميزان درگيرى با شيعيان مى كاست . خصوصا شيعيان نيز در اين راه گام هايى برداشته بودند .
با توجه به اين كه تعداد بسيارى از اهالى رى سنى مذهب بودند و علماى بسيارى از اهل تسنن در رى مى زيستند، شرايط اقتضا مى كرد كه شيعيان به نوعى همزيستى مسالمت آميز رو بياورند . به اين معنا كه از طرح مسائلى كه اهل تسنن بر روى آن حساسيت داشتند، خوددارى كنند . اين امر گاهى به تأييد بعضى از نظرات اهل سنت نيز منجر مى شد ؛ از جمله اين موارد نظر شيعه درباره بعضى از صحابه پيامبر صلى الله عليه و آله و نيز عايشه همسر پيامبر كه به جنگ با على عليه السلامبرخاسته است .
روى هم رفته، شيعيان داراى موقعيت شايسته اى در رى بودند و مورد احترام اهل سنت بوده اند؛ مثلاً شافعى هاى در روز عاشورا به عزادارى امام حسين عليه السلاممى پرداختند و نيز برخى از بزرگان حنفى و شافعى به زيارت حضرت معصومه عليهاالسلامدر قم مى رفتند .

رابطه ابوالفتوح رازى با حاكمان عصر خويش

اين زاويه نيز از زوايايى تاريك زندگى ابوالفتوح به شمار مى رود و درباره رابطه او با حاكمان و دولت مردان روزگارش نكاتى بيان نشده است . بايد گفت كه

[1] النقض، ص ۱۰۲ .

[2] از جمله در عجايب نامه، احسن التقاسيم و معجم البلدان (نقل از رى باستان، ج ۲، ص ۵۹ ـ ۶۱) .