صورت مى گرفت. [1] گروه هاى مخالف در محافل يكديگر نيز شركت مى كردند . در كتاب النقض در اين باره آمده است :
چو گويند كه خراسان مذكرى رسيده است، شيعيان خواهند كه بشنوند تا خود مذهب او در اصول دين، به مذاهب اين مجبّران مانندگى دارد يا نه، يا در حبّ اميرالمومنين عليه السلام و آل او اعتقاد چگونه دارد؟ اگر حنفى باشد، خواهند بدانند كه كرامى است يا معتزلى يا نجارى؟ [2]
در جاى ديگر مى گويد :
كدام دوشنبه باشد كه در مجلس ما از ده و بيست و پنجاه و پانصد منقبت خوان و عالم و بازارى از حنفيان و شافعيان كمتر باشند و مى شنوند و بعضى مى نويسند . [3]
در اين باره ماجرايى شنيدنى در كتاب النقض آمده است كه نقل آن خالى از لطف نيست . مرحوم عبد الجليل رازى مى گويد :
مرا در شهور خمسين و خمس مائة (سال ۵۵۰ هجرى) به روز آدينه بعد از نماز به مدرسه بزرگ خود نوبت مجلس بود و در آن به مذهب اباحتيان طعن مى رفت [4] و مردم به لعنت و نفرين آن قوم شوم زبان ها دراز كرده بودند . در اين ميان، مجبّرى متعصب برخاست و گفت : اى خواجه امام، اين قوم در «خير العمل» سر بر گريبان تو برآورده اند. [5] گفتم : آرى، در خير العمل سر بر گريبان آورده اند . اما در وجوب معرفت، زبان از دهان تو بدر كرده اند. [6] من پيراهن بر كنم تا گريبان بنمايند كه ايشان سر كنند، ترا دشوار

[1] ر. ك: النقض، ص ۱۰۳ و ۱۰۶.

[2] همان، ص ۷۴ .

[3] همان، ص ۷۵.

[4] اسماعيليه، باطنيه .

[5] اسماعيليه نيز مانند شيعه گفتن «حى على خيرالعمل» را در اذان شرط مى دانند .

[6] يعنى معرفت به وجود خداوند با بيان پيامبر حاصل مى شود و عقل قادر به اين امر نيست .