شيعيان رى در زمان سلجوقيان

فشارها و سخت گيرى هايى كه در دوران غزنويان بر شيعيان وجود داشت در دوران سلجوقى نيز ادامه داشت . چرا كه شاهان سلجوقى غالبا سفى متعصب بودند و تاب تحمل عقيده مخالف و حضور شيعيان در اركان ادارى و مناصب بالاى جامعه را نداشتند؛ اين تعصب و دشمنى در زمان حكومت سلطان طغرل (حكومت ۴۳۱ ـ ۴۵۵ق)، اولين شاه سلجوقى به حدّى بود كه به پيشنهاد وزير او، عميد الملك در خطبه ها و سخنرانى ها شعيان را بر روى منابر لعن و نفرين مى كردند .
وجود چنين شرايطى عرصه را بر شيعيان تنگ مى كرد و آنان را در شرايط دشوار و سختى قرار داده بود . به طورى كه بسيارى از آنان با تقيّه از ضررهاى مالى و جانى و فشارهاى وارد مى كاستند . عاملى كه به فشارهاى وارده بر شيعيان عموما و اهالى رى به طور خاص اضافه مى كرد، حركت ها و قيام هايى بود كه از سوى برخى از فرق شيعه صورت گرفته بود .
يكى از اين فرق «زيديه» بود كه با حكومت خواهى و قيام براى براندازى حاكمان مورد غضب و عداوت حكومت هاى دوران بود . بر حسب اعتقاد زيديه هركس از فرزندان فاطمة عليهاالسلام، از نسل امام حسين عليه السلام يا امام حسن عليه السلام ـ قيام كند، اطاعت از او و قيام به همراه او بر همه واجب است و به همين خاطر، پيروان زيديه مورد خشم حاكمان و قدرتمندان زمان بودند. [1]
از ديگر فِرقى كه داعى حكومت داشتند، فرقه اسماعيليه بود . فرقه اسماعيليه پس از امام جعفر صادق عليه السلام به امامت اسماعيل فرزند آن حضرت ـ كه در زمان امام وفات يافته بود ـ اعتقاد داشتند . اسماعيليه براى ظاهر احكام و دستورات اسلامى

[1] زيديه در فقه پيرو حنفيه بودند و جز در چند فرع فقهى بنا بر فقه حنفى عمل مى كردند .