بجوييم كه علم شعر و كهانت و سحر داند تا برود و با اين محمد سخنى گويد. عُتبة بن ربيعة گفت : من علم شعر و كهانت و سحر دانم، و بر من هيچ پوشيده نيست. من بروم و با او بگويم و از او بشنوم، و شما را خبر دهم. آن گه بيامد و به نزديك رسول آمد، گفت : يا محمد! تو به هرحال بهتر نه اى از پدران و اجداد خود، اين كه تو مى گويى، ايشان نگفتند. اگر غرض تو از اين گفتار رياست است، تا لواى قريش براى تو ببنديم و تو را مقدم و رئيس خود كنيم، و كس بر تو تقديم نكند. و اگر غرض آن است كه زنى خواهى از آن قبيله كه تو اختيار كنى، براى تو زنى خواهيم با مال و با جمال. و اگر غرض مال است، چندانى مال دهيم تو را كه توان گر شوى تو و اعقاب تو. او اين همه مى گفت و رسول صلى الله عليه و آله خاموش بود، هيچ جواب نمى داد تا چون تمام بگفت، رسول صلى الله عليه و آله گفت : «بسم اللّه ِ الرحمن الرحيم؛ «تَنزِيلٌ مِّنَ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيمِ (فصلت:۲) كِتَـبٌ فُصِّلَتْ ءَايَـتُهُو قُرْءَانًا عَرَبِيًّا لِّقَوْمٍ يَعْلَمُونَ» تا به آن جا رسيد كه : «فَأَمَّا عَادٌ فَاسْتَكْبَرُواْ فِى الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ» .
گفت : چون به اين جا رسيد، عُتْبَه دست بر دست او نهاد و او را سوگند داد به حق رَحِم و خويشى. رسول صلى الله عليه و آله خاموش شد، عُتبه برخاست و با خانه خود رفت و با نزديك قريش نشد، ايشان گفتند : عُتبه كجا رفت؟ نبايد تا صابى شد و ميل كرد به دين محمد. يا محمد طعامى به او داد، به طمع طعام او فريفته شد. آن گه برخاستند و به خانه عتبه آمدند، او را گفتند : يا عُتبه! چرا با نزديك ما نيامدى؟ همان صابى شده اى؟ يا طعام محمد تو را بفريفت؟ عُتبه خشم گرفت، گفت : مال من از مال شما بيشتر است، ولكن من به نزديك او شدم با او فصلى گفتم چنين، مرا جواب داد به كلامى كه نه شعر است و نه كهانت است و نه سحر، آنچه رسول صلى الله عليه و آله از اين سورت [= فُصّلت] بر او خوانده بود باز خواند آن جا بر ايشان تا به آن جا كه خوانده بود.