نَجْم نَجم مى آورد به حسب حاجت و مصلحت در بيست و سه سال. [1]

رمضان و اهميت آن

«يَـأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» ؛ اى آنان كه بگرويده ايد نبشتند بر شما روزه چنان كه نبشتند بر آنان كه از پيش شما بودند تا همانا كه شما پرهيزگار شويد.
و كُتِبَ را معنى آن است كه اين جا كه:.«فُرِضَ» به تفسير مفسران. و صيام، مصدر صامَ باشد، چنان كه قيام مصدر قام. و صَوْم همين معنى دارد و او در لغت امساك بود.
و در شرع عبارت بود از امساكى مخصوص بر وجهى مخصوص و از اسماى مخصوصه باشد...
حق تعالى از غايت كَرَم و نهايت نعم چون تو را تكليف خواست كردن كه در آن مشقتى بود، چون عذر خواست و چند لطف كرد : اول تو را به نداى شرف و مدحت ندا كرد : «يَـأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ...» حق تعالى تو را به نام خود برخواند، اميد است كه علامت آزاديت باشد از دوزخ.
عذر ديگر اين است كه «كُتِبَ» گفت : به لفظ مجهول، اگر چه او نوشت، حواله به خود نكرد براى آن كه در او رنج است، رحمت كه در او راحت است حواله به خود كرد، گفت : «كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ» . او آنچه رنج توست از طاعت به خود حواله نكرد، شرم ندارى كه آنچه نفس تو است از معصيت بدو حواله كنى.
دگر عذر : «كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ» ، تا بدانى كه اين كار تو را افتاد پيش از تو ديگران را افتاد.

[1] همان، ج ۳، ص ۲۳ و ۲۸ و ۳۰.