رسول صلى الله عليه و آله خشم آمد و عزم كرد كه به غزاى ايشان رود. ايشان بيامدند و گفتند : يا رسول اللّه ، رسول تو بيامد، ما به كرامت او را استقبال كرديم. چون ما را بديد برگرديد و باز پس آمد، ندانيم تا سبب چه بود؟ اكنون بيامديم، گفتيم : نبايد كه حال خلاف راستى انهاء كند كه از آن تو را تغيير و خشمى پديد آيد، و صدقات مُعَدّ است تا كسى آيد و بستاند.
رسول صلى الله عليه و آله باور نداشت ايشان را و تهمت بود او را در كار ايشان، خالد وليد را بخواند و او را در سرّ گرفت : برو بنگر اگر بر ايشان شعار اسلام بينى و آثار مسلمانى صدقه ايشان بستان و بازگرد، و اگر خلاف اين باشد با ايشان آن كن كه با كافران كنند. او بيامد، نماز ديگر آن جا رسيد، ايشان بر عادت بانگِ نماز [شام] و خفتن بكردند و نماز كردند تا او آن جا بود از ايشان الا خير نديد. صدقه بستد و باز آمد و رسول صلى الله عليه و آله را خبر داد. خداى تعالى در اين آيت مؤمنان را امر كرد، گفت : اى گرويدگان! اگر فاسقى خبرى به شما آرد فَتَبَيَّنُوا آهستگى [كنيد] و تعجيل [مكنيد ]از آن كه رنجى به قومى رسانى به نادانسته، پس پشيمان [شويد] بر آنچه كرده باشى. [1]

خداوند دل اندوهناك را دوست دارد

... از اين جا گفت : حق تعالى : «لاَ تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لاَ يُحِبُّ الْفَرِحِينَ» ، وقال النّبىُّ صلى الله عليه و آله : اِنَّ اللّه يُحِبُّ كُلِّ قَلْبٍ حَزين؛ خداى تعالى هر دلى اندوهگين را دوست دارد.
ابن عطا گفت : در اين آيت متابع نفس باشد و در مراتع هوا چرنده باشد از پى هوا رود و در چراگاه شهوت چرد و در هواى هوا پرواز كند از مَراد مُراد آغاز كند و همه روز با نفس خود اين راز كند و همه شب نفس او بر اين ناز كند. لاجرم فردا كه نامه عمل باز كند نامه سياه بيند و حالى تباه بيند و صحايفى پر گناه بيند. و از

[1] همان، ج ۱۸، ص ۱۷.