مفسر گرانقدر پس از توصيف اخلاص و ايثار حضرت على عليه السلام در نعت و منقبت آن حضرت مى گويد:
«كريم آن باشد كه عطا دهد و پوشيده دارد؛ بدهد و منّت ننهد، ببخشايد و ببخشد؛ به دادن انفاق معطل نكند و به آخر منّت ننهد، دعا نخواهد و جزا چشم ندارد و ثنا نجويد و آنچه داده باشد با كس نگويد.
چنان كه آن سَر جوانمردان كرد: در شب بداد و به روز باز نگفت، شرط بر نهاد و منّت بر ننهاد، شرط بر نهاد سايل را كه كس را نگويد: [1] «لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً» » [2] .

صبر و تسليم

خواجه نصيرالدين طوسى در معناى صبر مى فرمايد: صبر باز داشتن نفس از بى تابى در برابر ناملايمات و مصائب است. صبر باطن را از اضطراب، زبان را از شكايت، و اعضا و جوارح را از حركات غير عادى باز مى دارد.
كمتر موضوعى را در قرآن كريم مى توان يافت كه مانند صبر تكرار و تأكيد شده باشد. در قرآن مجيد در حدود هفتاد مورد از صبر سخن به ميان آمده كه بيش از دو مورد از آن به شخص پيامبر اختصاص دارد.
تاريخ مردان بزرگ گواهى مى دهد كه يكى از عوامل مهم يا مهم ترين عامل موفقيت و پيروزى آنان استقامت و شكيبايى بوده است. افرادى كه از اين صفت بى بهره اند، در گرفتاريها بسيار زود از پا درمى آيند و مى توان گفت نقشى را كه اين عامل در پيشرفت افراد و جامعه ايفا مى كند، نه فراهم بودن امكانات دارد و نه استعداد و هوش و مانند آن. در قرآن بعد از ذكر صبر در برابر حوادث مى خوانيم:

[1] روض الجنان، ج ۴، ص ۴۹.

[2] انسان (۷۶): آيه ۱۰.