گفت: آنچه توأم پوشانى. گفت: چه كنى؟ گفت: آنچه توأم فرمانى. گفت: چه اختيار كنى؟ گفت: من بنده ام بنده را به اختيار و فرمان چه كار؟ گفت: اين بنده، راستينه است؛ او را بخريد. [1]
ابوالفتوح رازى بعد از ذكر اين قصه، در شأن آن حضرت مى فرمايد:
«رسول عليه السلام از ميان همه صحابه او را به جاى خود به آن اختيار كرد تا مردم بدانند كه مقام او، او را شايسته است و در شب غار اَنامَهُ منامُهُ، و در روز تبوك اَقامهُ مقامَهُ: آن شبش بر بستر خود و اين روزش بر منبر خود؛ به عملش منبر داد و به شجاعتش بستر داد.
آن شبش گفت: جز تو كس پاى ايشان ندارد. اين روزش گفت: جز تو كس جاى من ندارد.
همان پاى كه آن شب در پيش من سپر كردى، امروز منبر سپر كن تا به وقت آنكه مرا عمر سپرى شود، عالميان بدانند كه در پيش اين دين سپرى و به پاى پايه علم فرق منبر سپرى جز تو كس را سزاوار نبود پاى بر مُهر منبر نبوت نهند. چون به منبر صاحب نبوت رسد، منبر از تو بنازد و محراب از او ببالد و بنالد آنجا كه ديگران از محراب و منبر لاف زنند، محراب و منبر از تو فخر كند». [2]
همچنين ابوالفتوح رازى در ذيل تفسير سوره مبارك انسان هم راجع به اخلاص اهل بيت عليهم السلام سخن به ميان مى آورد و در اين زمينه از اشعار زيباى عربى مدد مى گيرد. او با اشاره به اخلاص اهل بيت عليهم السلام در ذيل آيه: «إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً» [3] مى نويسد كه اين كار را فقط به خاطر جمال يار و فقط براى خدا انجام داده اند و هيچ گونه انتظارى از غير او نداشته اند.

[1] روض الجنان، ج ۱۱، ص ۸۸.

[2] همان، ج ۳، ص ۱۶۲.

[3] انسان (۷۶): آيه ۱۰.