بايد نمازش را تمام بخواند، و اگر قصد مراجعت به وطن، قبل از ده روز داشته است در برگشت از محلّى كه رفته و در محلّ اقامه تا وطن، بايد نماز را شكسته بخواند و در صورتى كه از جهت جهل به مسأله، تمام خوانده باشد و بعد از وقت، ملتفت شود قضا ندارد.

س 14

- هر گاه مسافر، پس از قصد اقامه و خواندن يك نماز چهار ركعتى به محلّ ديگرى كه فاصله‌اش تا محلّ اقامه، كمتر از چهار فرسخ است رفت و آمد كند، و در دفعه آخر- به منظور اين كه در محلّ اقامه اگر چه كمتر از ده روز هم بماند نمازش تمام باشد- تصميم جدّى گرفت كه يك مرتبه ديگر به آنجا برود در صورتى كه هيچ كارى در آنجا ندارد آيا همين اندازه، كافى است يا نه؟ و نيز اگر با اين تصميم، حركت نمود و وقتى به محلّ اقامه رسيد از رفتن به آن محلّ پشيمان شد يا اين كه مانعى رسيد در اين چند روز نمازش در محلّ اقامه، قصر است يا تمام؟.

ج‌

- در فرض مسأله، همان تصميم جدّى به اين كه يك مرتبه ديگر به آن محلّ برود براى تمام خواندن نماز كافى است، و در صورت پشيمان شدن از رفتن به آن محلّ، يا وجود مانع هم نماز را تمام بخواند چون ميزان در قصر نماز، انشاء سفر جديد است و در فرض مذكور، اين شخص، انشاء سفر جديد نكرده تا نمازش در محل اقامه، شكسته باشد.

س 15

- هر گاه مسافر پس از اقامه ده روز و خواندن يك نماز چهار ركعتى، به محلّ ديگرى كه فاصله‌اش تا محلّ اقامه، كمتر از حدّ ترخّص است رفت و آمد كند، در دفعه آخر كه ديگر به آنجا برنمى‌گردد و در محلّ اقامه هم قصد ماندن ده روز را ندارد نمازش در محلّ اقامه، قصر است يا تمام؟.

ج‌

- در فرض مسأله، نماز او تمام است و اگر چه از همان محلّى كه براى آخرين بار، به آنجا رفته مسافر، حساب مى‌شود، لكن چون مسافر بايد پس از گذشتن از حدّ ترخّص نماز را شكسته بخواند و در فرض مذكور، اين شخص وقتى به محلّ اقامه مى‌رسد هنوز بحدّ ترخّص نرسيده وظيفه‌اش تمام است و بايد هر وقت از حدّ ترخّص گذشت قصر نمايد و مبدأ مسافرت را از محلّى كه پس از تحقّق اقامه به آنجا مى‌رفته حساب كند.