آورده‌اند و با تخلف از جهاد و دلسرد كردن بعضى از مجاهدان به هدفى رسيده‌اند، قهقهه سر مى‌دهند و بسيار مى‌خندند، همانگونه كه همه منافقان در هر عصر و زمان چنينند.

ولى قرآن به آنها اخطار مى‌كند كه" بايد كم بخندند و بسيار بگريند" (فَلْيَضْحَكُوا قَلِيلًا وَ لْيَبْكُوا كَثِيراً).

گريه براى آينده تاريكى كه در پيش دارند، گريه براى مجازاتهاى دردناكى كه در انتظار آنها است، گريه به خاطر اينكه همه پلهاى بازگشت را پشت سر خود ويران ساخته‌اند، و بالآخره گريه براى اينكه اينهمه استعداد و سرمايه عمر را از دست داده و رسوايى و تيره روزى و بدبختى براى خود خريده‌اند.

و در آخر آيه مى‌فرمايد:" اين جزاى اعمالى است كه آنها انجام مى‌دادند" (جَزاءً بِما كانُوا يَكْسِبُونَ‌).

از آنچه گفتيم روشن شد كه منظور اين است اين گروه بايد در اين جهان كم بخندند و بيشتر گريه كنند، زيرا مجازاتهاى دردناكى در پيش دارند كه اگر از آن آگاه شوند بسيار گريه خواهند كرد و كمتر مى‌خندند.

ولى گروهى از مفسران احتمال ديگرى در معنى اين جمله داده‌اند و آن اينكه: اينها هر قدر بخندند با توجه به عمر كوتاه دنيا خنده آنان كم خواهد بود، و در آخرت آن قدر بايد گريه كنند كه گريه‌هاى دنيا در برابر آن ناچيز است.

ولى تفسير اول با ظاهر آيه و تعبيرات مشابه آن كه در گفته‌ها و نوشته‌ها مى‌آيد سازگارتر است، بخصوص اينكه لازمه تفسير دوم اين است كه صيغه امر به معنى اخبار بوده باشد و اين بر خلاف ظاهر است.

حديث معروفى كه بسيارى از مفسران از پيامبر ص نقل كرده‌اند كه‌