شَيْئاً وَ هُمْ يُخْلَقُونَ وَ لا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ ضَرًّا وَ لا نَفْعاً:" آنها جز خدا معبودهايى براى خود انتخاب كردند، معبودهايى كه هيچ چيز را نمى‌آفرينند، بلكه خودشان مخلوقند، و صاحب اختيار سود و زيانى در باره خويش نيستند" (تا چه رسد به ديگران).

اين عقيده يك نفر مسلمان است كه هيچكس را ذاتا خالق و رازق و مالك سود و زيان، جز خدا نمى‌داند، و به همين دليل اگر از ديگرى چيزى مى‌خواهد با توجه به اين حقيقت است كه او آنچه دارد از ناحيه خدا است (دقت كنيد).

و از اينجا روشن مى‌شود آنهايى كه اينگونه آيات را دستاويز براى نفى هر گونه توسل جستن به پيامبران و امامان قرار داده‌اند و آن را يك نوع شرك پنداشته‌اند، اشتباهشان از اينجا سرچشمه گرفته كه تصور كرده‌اند توسل به پيامبر و امام مفهومش آن است كه او را در برابر خداوند مستقل بدانيم و مالك سود و زيان.

اما اگر كسى با اين عقيده كه پيامبر و امام از خود چيزى ندارند و هر چه بخواهند از خدا مى‌خواهند، به آنان توسل جويد، يا از آنها شفاعتى بخواهد عين توحيد و عين اخلاص است، و همان چيزى است كه قرآن با جمله" إِلَّا ما شاءَ اللَّهُ‌" در آيه فوق به آن اشاره كرده و همان چيزى است كه با جمله" إِلَّا بِإِذْنِهِ‌" در آية" مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ‌" به آن اشاره شده است.

بنا بر اين دو گروه در باره توسل جستن در اشتباهند، آنها كه براى پيامبر و امام قدرتى با لذات و دستگاهى مستقل در مقابل خدا قائلند كه اين يك نوع شرك و بت پرستى است، و آنها كه قدرت بالغير را از آنها نفى مى‌كنند كه اين نيز يك نوع انحراف از مفاد صريح آيات قرآن است، راه حق اين است كه آنها به فرمان خدا نزد او شفاعت مى‌كنند و حل مشكل توسل‌جوينده را از او مى‌خواهند.

پس از بيان اين موضوع، اشاره به مساله مهم ديگرى مى‌كند كه مورد