در آيه بعد به اين واقعيت اشاره مى‌كند كه عدم شركت اينگونه افراد در ميدان جهاد نه تنها جاى تاسف نيست بلكه شايد جاى خوشحالى باشد، زيرا آنها نه فقط مشكلى را نمى‌گشايند بلكه با آن روح نفاق و بى ايمانى و انحراف اخلاقى سر چشمه مشكلات تازه‌اى خواهند شد.

در حقيقت به مسلمانان يك درس بزرگ مى‌دهد كه هيچگاه در فكر افزودن سياهى لشكر و كميت و تعداد نباشند، بلكه به فكر اين باشند كه افراد مخلص و با ايمان را انتخاب كنند هر چند نفراتشان كم باشد، اين درسى بود براى ديروز مسلمانان، و براى امروز و براى فردا.

نخست مى‌گويد:" اگر آنها همراه شما به سوى ميدان جهاد (تبوك) حركت مى‌كردند نخستين اثر شومشان اين بود كه چيزى جز ترديد و اضطراب بر شما نمى‌افزودند" (لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ ما زادُوكُمْ إِلَّا خَبالًا).

" خبال" به معنى اضطراب و ترديد" و" خبل" (بر وزن اجل) به معنى" جنون" و" خبل" (بر وزن طبل) به معنى" فاسد شدن اعضاء" است.

بنا بر اين حضور آنها با آن روحيه فاسد و توأم با ترديد و نفاق و بزدلى اثرى جز ايجاد ترديد و شك و توليد فساد در ميان سپاه اسلام ندارد.

بعلاوه" آنها با سرعت كوشش مى‌كنند در ميان نفرات لشكر نفوذ كنند و به ايجاد نفاق و تفرقه و از هم گسستن پيوندهاى اتحاد بپردازند" (وَ لَأَوْضَعُوا خِلالَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ) [1] سپس به مسلمانان اخطار مى‌كند كه مراقب باشيد" افراد ضعيف الايمانى در گوشه و كنار جمعيت شما وجود دارند كه زود تحت تاثير سخنان اين گروه‌

[1]-" اوضعوا" از ماده" ايضاع" به معنى سرعت در حركت است و در اينجا به معنى تسريع در نفوذ ميان سپاه اسلام آمده و" فتنه" در اينجا به معنى تفرقه و اختلاف كلمه است.