فردا كردن و مسائل را پشت گوش انداختن هرگز كار عاقلانه‌اى نيست.

ثانيا اگر آنها به اين قرآن با اينهمه نشانه‌هاى روشنى كه در آن از خداست ايمان نياورند آيا در انتظار كتابى از اين برتر و بالاترند؟ آيا ممكن است به گفتار و سخن و دعوت ديگر ايمان بياورند؟! همانطور كه مشاهده مى‌كنيم آيات فوق تمام راههاى فرار را به روى مشركان مى‌بندد، از يك طرف آنها را متوجه سابقه عقل و درايت پيامبر ص مى‌كند تا به اتهام جنون از شنيدن دعوتش فرار نكنند، از سوى ديگر متوجه نظام آفرينش و آفريدگار و هدف خلقت مى‌سازد تا بدانند بيهوده آفريده نشده‌اند، و از سوى سوم متوجه زودگذرا بودن زندگى مى‌كند تا امروز و فردا نكنند، و از سوى چهارم مى‌گويد:

اگر به كتابى به اين روشنى ايمان نياورند، در آينده به هيچ چيزى ايمان نخواهند آورد، زيرا از اين بالاتر تصور نمى‌شود!

همانگونه كه بارها گفته‌ايم اينگونه تعبيرات در باره همه كافران و گنهكاران نيست بلكه مخصوص به گروهى است كه آن چنان در برابر حقايق، لجوج و متعصب و معاندند كه گويى پرده بر چشم و گوش و قلبشان افتاده، پرده‌هاى تاريكى كه نتيجه اعمال خود آنها است، و منظور از" اضلال الهى" نيز همين است.