آن ارزشى دارد، و نه انبوه اجتماعشان در اطراف خانه كعبه.

خداوند پاك و منزه است، و خانه او نيز بايد پاك و پاكيزه باشد و دستهاى آلودگان از خانه خدا و مساجد بايد به كلى قطع گردد.

" تنها كسانى مساجد خدا را آباد مى‌سازند كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارند" (إِنَّما يَعْمُرُ مَساجِدَ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ‌ الآخر) اين اشاره به شرط اول و دوم است، كه جنبه اعتقادى و زير بنائى دارد و تا آن نباشد هيچ عمل پاك و شايسته و خالصى از انسان سر نمى‌زند، بلكه اگر ظاهرا هم شايسته باشد، در باطن آلوده به انواع غرض‌هاى ناپاك خواهد بود.

بعد به شرطهاى سوم و چهارم اشاره كرده، و مى‌گويد:" و نماز را بر پا دارد و زكات را بدهد" (وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكاةَ).

يعنى ايمانش به خدا و روز رستاخيز تنها در مرحله ادعا نباشد، بلكه با اعمال پاكش آن را تاييد كند، هم پيوندش با خدا محكم باشد و نماز را به درستى انجام دهد، و هم پيوندش با خلق خدا، و زكاة را بپردازد.

سرانجام به آخرين شرط اشاره كرده، و مى‌گويد" و جز از خدا نترسد." (وَ لَمْ يَخْشَ إِلَّا اللَّهَ‌).

قلبش مملو از عشق به خدا است و تنها احساس مسئوليت در برابر فرمان او مى‌كند، بندگان ضعيف را كوچكتر از آن مى‌شمرد كه بتوانند در سرنوشت او و جامعه او و آينده او و پيروزى و پيشرفت او و بالآخره در آبادى كانون عبادت او، تاثيرى داشته باشند.