تفسير: عمران مسجد در صلاحيت همه كس نيست‌

از جمله موضوعاتى كه بعد از لغو پيمان مشركان و حكم جهاد با آنان ممكن بود براى بعضى مطرح گردد، اين بود كه چرا ما اين گروه عظيم را از خود برانيم و اجازه ندهيم به مسجد الحرام براى مراسم حج قدم بگذارند، در حالى كه شركت آنان در اين مراسم از هر نظر مايه آبادى است، هم آبادى بناء مسجد الحرام از طريق كمكهاى مهمى كه آنها به اين كار مى‌كردند، و هم آبادى معنوى از نظر افزايش جمعيت در اطراف خانه خدا!.

آيات فوق به اين گونه افكار واهى و بى اساس پاسخ مى‌گويد، و در نخستين آيه تصريح مى‌كند:

" مشركان حق ندارند مساجد خدا را آباد كنند، با اينكه صريحا به كفر خود گواهى مى‌دهند"" ما كانَ لِلْمُشْرِكِينَ أَنْ يَعْمُرُوا مَساجِدَ اللَّهِ شاهِدِينَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ بِالْكُفْرِ).

گواهى آنها بر كفر خودشان هم از لابلاى سخنانشان آشكار است، و هم از لابلاى اعمالشان و حتى طرز عبادت و مراسم حجشان نيز گواه اين موضوع است.

سپس به دليل و فلسفه اين حكم اشاره كرده مى‌گويد:" اينها به خاطر نداشتن ايمان، اعمالشان نابود مى‌شود و بر باد مى‌رود، و در پيشگاه خدا كمترين وزن و قيمتى ندارد" (أُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ‌).

و به همين دليل" آنها جاودانه در آتش دوزخ باقى مى‌مانند" (وَ فِي النَّارِ هُمْ خالِدُونَ‌).

با اين حال نه كوشش‌هايشان براى عمران و آبادى مسجد الحرام يا مانند